بررسی مفهوم مسکن معاصر در جهت تبیین مولفه های کالبدی محیط با هدف ارتقاء پایداری اجتماعی و کیفیت فضاها و هویت معماری آن مجتمع های مسکونی

آدمی بطور فطری موجود اجتماعی و نیازمند روابط ناشی از آن میباشد. مجتمع های مسکونی با توجه به ماه یت و کارکرد خود از عمومیترین فضاهای مجتمعهای زیستی در مقوله حفظ و توسعه ارتباطات اجتماعی محسوب می شوند.این در حالی است که در عصر جدید با گسترش شهرنشینی و دگردیسی نظامهای سنتی،زندگی انسانها بیش از پیش به سمت خصوصی شدن سوق مییابد.در مجتمع های مسکونی فضاهای عمومی بستر، بخش عمده ای از ارتباطات و تعاملات اجتماعی افراد می باشد. حضور مثبت افراد در اجتماع سطح تعاملات مثبت اجتماعی را بالا برده و سبب ارتقاء کیفیت زندگی در محیط از طریق تقویت حس تعاون و شهروندی میگردد.پایداری اجتماعی در مجتمعهای مسکونی،وضعیتی است که ساکنان از زندگی درخانه و مجتمع خود رضایت داشته باشند و از همسایگی با سایر ساکنان لذت برند.در این وضعیت،مجموعه شرایط زندگی به نحوی است که با گذشت زمان تعاملات اجتماعی بیشتر میشود و اکثریت ساکنان نسبت به محل زندگی خویش تعلق خاطر و دلبستگی می یابند.در پژوهش حاضر،اصول پایداری اجتماعی و ملاک های آن در مجتمعهای مسکونی و با بهره گیری از مطالعات از پیش صورت گرفته توسط سایر محققین در زمینه پایداری اجتماعی در مجتمعهای مسکونی بررسی گردیده و در نهایت راه هایی برای رسیدن به این پایداری ارائه خواهد شد،تحقیق حاضر با استفاده از روش توصیفی پیمایشی،ضمن ارائه ارتقای کیفیت محیط انسانی در طراحی مسکن معاصر به با هدف ارتقاپایداری اجتماعی و هویت معماری در بنا میپردازد،با توجه به ارزشگذاری متغیرهای موجود و از طریق طرح پرسشنامه با نرم افزار spss به نتیجه گیری خواهد رسید.

Keywords:

مجتمع مسکونی , کالبدی , پایداری اجتماعی , مولفه , محیطی