نگرش اشراقی بر«حسن» و تجلی آن در نگاره های ایرانی سده هشتم تا دهم ه.ق ( با گزینش شش اثر مشهور از مکتب های این دوران)

شهاب­الدین سهروردی(شیخ اشراق) رساله­ای  به­نام «فی حقیقه­العشق» دارد که در فصول مختلف  آن به مقوله «حسن» می­پردازد. با­توجه­به تاثیر دیدگاه اشراقی سهروردی بر ادبیات عرفانی و هنر ایرانی دوران بعد، به نظر می­رسد هنرمندان نگارگر قرن هشتم تا دهم نیز در بیان زیبایی آثار خود، نگرشی اشراقی را به­کار­گرفته­اند. سوال این است که چگونه نگارگر ایرانی برای آفرینش فضاهای تصویر، با محوریت «حسن»، از اندیشه اشراقی سهروردی مایه­گرفته­است و وجه تمایز کمال و جمال آثار نگارگری در چیست؟ پژوهش نگاهی تاریخی و هدفی بنیادین داشته و به روش توصیفی تحلیلی عمل­کرده­است. نتایج حاکی از آن است که نگارگران در بیان زیبایی به هر دو وجه کمالی و جمالی حسن توجه­داشته­اند. تا آنجایی­که به ساختار بیرونی آثار مربوط می­شد از وجه کمالی و در بیان جمال آثار که به ساختار درونی اثر مربوط می­شدند از­ طریق شهود و تخیل در جهان مثالی عمل می­نمودند.

Keywords:

سهروردی , هنر اشراقی , تجلی , حسن , جمال و کمال , نگارگری مکتب هرات و تبریز