پوشش و لباس و نمادهای آن در ادبیات عرفانی
عنوان مقاله: پوشش و لباس و نمادهای آن در ادبیات عرفانی
شناسه ملی مقاله: JR_IAUZ-17-67_003
منتشر شده در در سال 1400
شناسه ملی مقاله: JR_IAUZ-17-67_003
منتشر شده در در سال 1400
مشخصات نویسندگان مقاله:
علی اکبر افراسیاب پور - دانشیار عرفان اسلامی و عضو هیات علمی دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی،تهران، ایران. نویسنده مسئول: ali۴۱۲۰۰۳@yahoo.com
یدالله بهمنی مطلق - دانشیار زبان و ادبیات فارسی و عضو هیات علمی دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی،تهران،ایران.
خلاصه مقاله:
علی اکبر افراسیاب پور - دانشیار عرفان اسلامی و عضو هیات علمی دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی،تهران، ایران. نویسنده مسئول: ali۴۱۲۰۰۳@yahoo.com
یدالله بهمنی مطلق - دانشیار زبان و ادبیات فارسی و عضو هیات علمی دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی،تهران،ایران.
باس و خرقه در عرفان اسلامی از مستحسنات شمرده میشود و از سرپوش تا پاپوش به عنوان رمز و نماد سیر و سلوک در معانی مختلف استفاده میشده است و به ادبیات عرفانی در بخش منظوم و منثور جلوه های خاصی داده است. در این مقاله نمونههای لباس عارفان و صوفیان با توجه به نمادهای آنها و انعکاس آن در ادبیات عرفانی بررسی شده است. خرقهپوشی مهم ترین بخش از پوشش صوفیان را در بر می گیرد که نشانه ارتباط معنوی با مرشد و پیر معنوی به شمار آمده است و نماد ریاضت و بیتوجهی به دنیا و سیر و سلوک است. لباس هزار بخیه به هزار اسم الهی، «قاسمی» جامه گریبان چاک و نماد دوری از کثرت و شهادت امام حسین(ع) و به همین ترتیب دیگر لباسها نمادهای معنوی هستند. مهم ترین ویژگی لباس عارفان «رنگ» و «شکل» آن بوده است که نمادسازی رنگهای سفید، سیاه، ازرق و ملمع بیش از دیگر رنگ هاست و شکل ساده و جامه کوتاه و وصلهدار و کهنه نیز رایج بوده است و نماد بی اعتنایی به دنیا شمرده میشود.
کلمات کلیدی: پوشش, خرقه, پشمینه, ازرق پوشی, عرفان و تصوف, ادبیات عرفانی
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1311287/