بازتاب تجلیات جمالی و جلالی حق در آیینه اشعار شهریار

تجلی ذات مطلق هستی و انواع آن در کسوت اسما و صفات جمالی و جلالی، همچون اندیشه عرفانی وحدت وجود، از جمله موضوعات مهم عرفانی است که با تاسی از مکتب عرفانی ابن عربی، در آیینه اشعار شعرای عرفانی بازتاب وسیعی داشته است. و در آیینه اشعار شهریار هم با تاسی از شعرا و عرفای پیشین بخصوص حافظ شیرازی، که از همه لحاظ تحت تاثیر افکار و اندیشههای عاشقانه -عارفانه حافظ واقع گردیده است، در کسوت اندامهای لطف آمیز و قهر آمیز معشوق و در شکل و صورت ادبی (عاشقانه-عارفانه) و شخصیتهای اساطیری، تاریخی، داستانی، مذهبی و غیره که هر کدام به نوعی مظهر و نماد تجلی اسما و صفات جمالی و جلالی معشوق ازلی هستند، بازتاب گستردهای داشته است و کمتر غزل عرفانی از شهریار را می توان یافت که در آن به تجلیات جمالی و جلالی اشارهای نشده باشد. این نوشتار به بحث و تفحص در این زمینه در اشعار شهریار، با ذکر شواهدی از دیگر شعرای عارف پرداخته است.

Keywords:

شهریار , تجلی , ذات , اسما و صفات , جمال و جلال