بن مایه های عرفانی در سروده های عربی شیخ بهایی
عنوان مقاله: بن مایه های عرفانی در سروده های عربی شیخ بهایی
شناسه ملی مقاله: JR_IAUZ-17-65_002
منتشر شده در در سال 1399
شناسه ملی مقاله: JR_IAUZ-17-65_002
منتشر شده در در سال 1399
مشخصات نویسندگان مقاله:
سید مهدی مسبوق - استاد زبان و ادبیات عربی دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران. نویسنده مسئول: Smm.basu@yahoo.com
مهری قادری بیباک - دانش آموخته دکتری زبان و ادبیات عربی. mehrighaderibibak@gmail.com
خلاصه مقاله:
سید مهدی مسبوق - استاد زبان و ادبیات عربی دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران. نویسنده مسئول: Smm.basu@yahoo.com
مهری قادری بیباک - دانش آموخته دکتری زبان و ادبیات عربی. mehrighaderibibak@gmail.com
شیخ بهایی از دانشمندان بزرگ عصر صفوی است که در زمینه هایمختلف علمی صاحبنظر بوده است. یکی از جنبه های شخصیتی او که در شعرش متجلی شده سلوک و گرایش عرفانی اوست. شیخ بهایی اندیشههای عرفانی خود را از منابع اصیل آن یعنی قرآن، احادیث نبوی(ص) و اهل بیت(ع) دریافت کرده است؛ که در این میان انس ایشان با صحیفه سجادیه و آشنایی با آثار عرفای ایرانی نقش بهسزایی در شکل گیری اندیشههای عرفانی او داشته است. جستار پیشرو با هدف شناخت بنمایههای عرفانی در اندیشه شیخ بهایی و با روش تحلیل محتوا بخشی، سرودههای عربی او را مورد نقد و تحلیل قرار داده است. یافته های پژوهش نشان میدهد که مضامین عرفانی در اشعار عربی شیخ بهایی شامل طیف وسیعی از معانی می شود که مهمترین آنها محبت و عشق، ریاستیزی، شراب روحانی، وصال، شهود عرفانی و سماع است. بن مایه اشعار عرفانی او را می توان در عشق و تزکیه نفس خلاصه کرد که منجر به کسب علم شهودی و حضوری می شود و او را از مدرسه و جلسات درس بی نیاز می سازد.
کلمات کلیدی: ادبیات عرفانی, شیخ بهایی, بن مایه های عرفانی. شعر عربی
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1311320/