بررسی اثر مقایسه ای نانو ذرات اکسید مس و سولفات مس بر شاخص های رشد و آسیب شناسی بافت آبشش بچه ماهیان آمور

پژوهش حاضر به منظور ارزیابی اثرات نانو ذرات اکسید مس (با اندازه nm۵۰) و سولفات مس آبدار به عنوان ضد عفونی کننده، بر شاخص های رشد و آبشش ماهی آمور یا کپور علفخوار (Ctenopharyngodon idella)، انجام شد. به این منظور ۲۰۰ قطعه بچه ماهی (با میانگین وزن ۵/۰±۵/۴ گرم)، به مدت ۳۰ روز درگروه های شاهد و تیمارهای سولفات مس با غلظتهای ۱و ۵/۱ میلی گرم در لیتر و نانو اکسید مس با غلظتهای ۱۰۰ و ۲۰۰ میلی گرم در لیتر در سه تکرار نگهداری و با خوراک بیومار مخصوص کپور تغذیه شدند، در روزهای پنج، ده، بیست و سی، پس از مواجهه نمونه برداری انجام شد، شاخص های رشد و مشاهدات میکروسکوپیک آبشش ماهیان مورد مقایسه قرار گرفت. درگروه های سولفات مس ۵/۱ میلی گرم در لیتر و نانو ذره اکسید مس۲۰۰ میلی گرم در لیتر رشد ویژه، شاخص وضعیت، میانگین وزن و درصد بازماندگی از سایرگروه ها کمتر بود (۰۵/۰ (p<در سایر شاخص های رشد اختلاف معنا داری مشاهده نشد. در آبشش همه گروه ها (غیر از شاهد) بویژه گروه سولفات مس ۵/۱ میلی گرم در لیتر آسیب هایی شامل پریاختگی، پرخونی، چماقی شدن تیغه ها و تحلیل تیغه اولیه آبششی، دیده شد. در نتیجه کاهش شاخص های رشد، درصد بازماندگی و آسیب های بافتی آبشش درگروه های سولفات مس ۵/۱ میلی گرم در لیتر و بعد از آن نانو اکسید مس ۲۰۰ میلی گرم در لیتر بیشتر دیده شد و به دلیل اهمیت آبشش در تبادل گازها و نیز هم افزایی این دو ماده، لزوم استفاده از غلظت مناسب سولفات مس به عنوان ضد عفونی کننده، برای هرگونه ی ماهی و استفاده آگاهانه از نانو ذره اکسید مس توصیه می شود.  

Keywords:

Copper Sulfate , CuO Nanoparticle , Grass Carp , Gill Histopathology , Growth index , سولفات مس , نانوذره اکسید مس , ماهی آمور( کپور علفخوار) , شاخص های رشد , هیستوپاتولوژی آبشش