زهرا هاشمی حسین آبادی - school of vaterinary medicine, shiraz university, shiraz, iran ۷۱۴۴۱-۶۹۱۵۵
سیاوش سلطانیان - school of vaterinary medicine, shiraz university, shiraz, iran ۷۱۴۴۱-۶۹۱۵۵
مصطفی اخلاقی - school of vaterinary medicine, shiraz university, shiraz, iran

هدف از انجام این مطالعه اندازه گیری میزان غلظت فلزات سنگین در تعدادی از غذاهای زنده مورد استفاده در پرورش آبزیان بود. بدین منظور نمونه هایی از کرم خونی، کرم لجن، کرم خاکی، گاماروس، حلزون صدفدار، میگوی شیشه ای از محیط آبزیان داخلی و میگوی ریز خشک دریایی وارداتی تهیه گردید. پس از آماده سازی و هضم شیمیایی نمونه ها، میزان جذب اتمی فلزات سنگین با استفاده از دستگاه جذب اتمی مورد سنجش قرار گرفت و غلظت این عناصر بر اساس واحد میکروگرم برگرم وزن خشک نمونه ها ثبت گردید. نتایج بدست آمده نشان داد بیشترین میزان غلظت فلزات سنگین در غذاهای زنده مود آزمایش به این ترتیب بود: آهن (۲/۱۰±۴/۲۱۳)، کادمیم (۰۱۳/۰±۱۵/۱)، نیکل (۶/۳±۹۷/۲۰) در کرم خاکی؛ روی  (۸/۵±۷۱/۱۰۵)، کروم (۳/۵±۶۳/۱۹) در کرم لجن؛  مس (۲/۴±۳۴/۳۷) در میگوی شیشه ای داخلی و سرب (۷/۴±۷۱/۲۴) در میگوی ریز خشک دریایی وارداتی مشاهده گردید. مقادیر زیاد فلزات سنگین در برخی از غذاهای زنده تعیین شده در این مطالعه ممکن است منجر به بروز اثرات منفی در سلامت ماهیها و انسان شود. بنابراین پیشنهاد می شود حداکثر غلظت مجاز از این عناصر تعیین و به عنوان استاندارد سلامت برای واردات غذاهای زنده تعریف شود. 

Heavy metals, Aquatic invertebrates, Live feed, فلزات سنگین, بی مهرگان آبزی, غذای زنده