سعیده کیوانلو - گروه تکثیر و پرورش آبزیان، دانشکده شیلات و محیط زیست، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان
محمد سوداگر - گروه تکثیر و پرورش آبزیان، دانشکده شیلات و محیط زیست، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان
محمد مازندرانی - گروه تکثیر و پرورش آبزیان، دانشکده شیلات و محیط زیست، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان

آگاهی از  اثر سمیت مواد ضدانجماد یکی از ضروری­ترین پیش­نیازها در طراحی دستورالعمل انجماد جنین ماهیان است. در این مطالعه به منظور بررسی اثر سمیت مواد ضدانجماد، جنین ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) در مراحل جنینی روخزیدگی ناقص و ضربان قلب انتخاب و برای مدت ۵ دقیقه در معرض آنزیم پروناز (۲ میلی­گرم در میلی­لیتر) قرار گرفتند. جنین­های نفوذپذیر شده در سه ماده ضدانجماد نفوذپذیر شامل: دی­متیل­سولفوکساید، متانول و پروپیلن­گلیکول در غلظت­های ۱ تا ۴ مولار و در یک ماده ضدانجماد نفوذناپذیر، ساکارز (در غلظت­های ۱۰، ۱۵ و ۲۰ درصد) به مدت ۵ و ۱۵ دقیقه غوطه­ور شدند. پس از آن جنین­ها شسته شده و تا زمان تفریخ انکوباسیون شدند. بررسی سمیت مواد ضدانجماد از طریق محاسبه درصد تفریخ لارو صورت گرفت. نتایج نشان داد در هر دو مرحله تکاملی، درصد تفریخ با افزایش غلظت و مدت زمان در معرض­گذاری به­طور معنی­داری کاهش یافت؛ همچنین متانول ماده ضدانجماد نفوذپذیر با کمترین سمیت بود و پس از آن پروپیلن­گلیکول و دی­متیل­سولفوکساید قرار داشتند. افزایش زمان در معرض­گذاری با ساکارز به­ویژه در مرحله ضربان قلب به­طور معنی­داری منجر به کاهش درصد تفریخ شد. با پیشرفت روند تکاملی (از مرحله روخزیدگی ناقص به ضربان قلب)، حساسیت جنین ­ماهی کپور معمولی نسبت به  مواد ضدانجماد کاهش یافت.

Common carp (Cyprinus carpio), Embryos, Toxicity, Cryoprotectants, Permeability, کپور معمولی, جنین, سمیت, مواد ضدانجماد, نفوذپذیری