رذایل اخلاقی و صفات مذموم در مثنوی مولوی

مثنوی مولوی به عنوان یکی از اثار تعلیمی ادب فارسی که دارای ساختار داستانی است، محل تجلی مسایل مبتلا به جامعه روزگار شاعر است پیش از قرن هفتم به دلایل ایجاد فرقه های گوناگون مذهبی و اختلافات شدید حامیان این فرق، اوضاع نابسمانی در کشور وجود دارد که حملات مغول در اوایل قرن هفتم و ایجاد کشتار وناامنی بر دامنه آن می افزاید و فضایی پر تنش همراه با رشد مذموم پدید می اورد در این پژوهش که به روش توصیفی تحلیلی انجام می شود با توجه به اوضاع اجتماعی قرن هفتم، برخی رذایل اخلاقی و صفات مذموم پر بسامد در مثنوی که تبعات اجتماعی دارند مورد بررسی قرار گرفته و تاثیر این اوضاع بر بسامد و تکرار این صفات نشان داده شده است. نتیجه این بررسی نشان می دهد مولوی علاوه بر ذکر رذیلت های اخلاقی و صفات ناپسند، دلیل ابتلاء و راهکارهایی از آن را نیز توضیح داده است.

Keywords:

مثنوی مولوی , صفات مذموم , اوضاع اجتماعی قرن هفتم