حضور حماسه در مدایح عبدالواسع جبلی

حماسه به روایت هایی طولانی گفته می شود، که اغلب منظوم هستند و به زبانی پهلوانانه در ذکر دلاوری های شاهان، پهلوانان و ذکر فتوحات و کشورگشایی های آنها سروده شدهاند؛ کهگاه با اعمال خارق العاده و تخیلی در هم می آمیزند. عبدالواسع جبلی یکی از شاعران مدیحه سرای سده ششم هجری می باشد. وی در مدایح خود عناصر حماسی را به کار برده و به این ترتیب حماسه را با غناآمیخته و به مدایحش رنگی حماسی زده است. این پژوهش به شیوه توصیفی و به روش کتابخانه ای به بیان حضور حماسه، در مدایح این شاعر می پردازد. زبان حماسی شکوه و عظمت را روایت می کند. اثر اندیشه های حماسی و پیوند حماسه و غنا در اشعار عبدالواسع جبلی به چشم می خورد و کاربرد وسیع عناصر حماسی در مدایح وی نماینده پیوند آشکار بین دو نوع ادبی حماسه و غنا و تاثیر آنها بر یکدیگر می باشد. عبدالواسع جبلی، در دیوان خود از گونه ادبی مدح در قالب قصیده بیشترین بهره را گرفته است و دلیل این که او این گونه ادبی را بیشتر به کار برده است می توان فضای حاکم بر جامعه قرن ششم و توجه به شاعران مدیحه سرا، از طرف دربارهای سلطنتی دانست

Keywords:

شعر , ادبیات حماسی , ادبیات غنایی , مدح , عبدالواسع جبلی