نمود عرفان در ادبیات منظوم معاصر ایران

قدم زدن در کوچه باغ های عرفان به خصوص همراهی با آثار منظوم شاعران جدیدالسبک معاصرهمچون سپهری ، شفیعی کدکنی ،هوشنگ ابتهاج ،اخوان ثالث که با ورود به شعر نیمایی و نو و ایجادی انقلاب در شعر و شاعری ،تابو شکنی ها در اشعار سنتی به نو نمودند و با جسارت بیانی و صور خیال خویش علاوه بر دگردیسی در اشعار قدیم به جد رنگ و لعاب و نگاه عرفانی را در آثارشان تدوین نمودند.کالبدی جذاب و متفاوت که بایست ذائقه ها را تشنه به شنیدن کلامی فراتر از محتوای غنی نمایند که قبل ها بسیار گفته اند و مخاطب زیاد شنیده اند. شاید ورود به این وادی که گوشه ای سخت پسندمخاطب همواره آشنا با ضرب و تحریرهای اشعار عرفانی و نماد ها وسنبل های آثار منظوم سنتی و کلاسیک شاعرانی قدر و تمام عیار همچون حضرت حافظ و مولانا و خیام بوده که به قولی برو بوم شعر و شاعری را روفته بودند ،حال در این موقعیت می بایست حریف و پرچمدارانی پیشرو و مدعی پیدا می شد تا ضمن ادعا طلبی دربرابر اوج قدرت شاعران قدیم چنته خود را پر پیمانه و پر محتوا نشان و علاوه بر دفاع از شعرنو که خود کودکی تازه متولد شده در برابر اشعار شاعران قوی و پر اقبال خراسانی ، هندی ، آذربایجانی همراه با صدها اشعار و شاعران پر ادعا می باشند استقلال خود را در شاعری و از همه مهم تر نفوذ عرفان در متن و محتوای منظوم خود را به رخ اشعار قدیم می کشاندند و مخاطب را منتظر به شنیدند جدیدترین فحوای کلامی خود. با مروری بر آثار و اشعار شاعران معاصر و مقایسه نفوذ عرفان در سبک و روح ادبیات واشعار آنها به نوعی ترنم و حرارت جاذبی دراین نوع سروده ها دیده می شود که در جایگاه نخست خواستنی و پرمخاطب است. می توان از شنیدن این اشعار همانند اشعار قدیم لذت برد و در لایه لایه های این ابیات عرفان و مضامین غنی در کنار حالی خوش و روحی صیقل شده پیدا نمود. در این مقاله ضمن برشمردند و نگاهی به عرفان در اشعار شاعران و تاریخچه مختصری از آن به نفوذ نماد های عرفانی در اشعار شاعران معاصر همچون سهراب سپهری ، هوشنگ ابتهاج ،مهدی اخوان ثالث که در اشعار و ابیات خود عرفان را به نگاه خود مدد گرفته اند بپردازیم.

Keywords:

عرفان , ادبیات منظوم , شعر نو , نماد , شاعران معاصر