اثرات متقابل شوری و روش آبیاری قطرهای برای زراعت گندم در منطقه یزد

این پژوهش در مزرعه تحقیقات شوری صدوق در استان یزد انجام شد تا به بررسی اثرات متقابل شوری آب آبیاری و روش آبیاری بر عملکرد و اجزاء عملکرد گندم و همچنین بر شاخص کارآیی مصرف آب این گیاه بپردازد. سه سطح شوری آب آبیاری (شامل مقادیر تقریبی ۳، ۵ و ۸ دسی زیمنس بر متر) و دو روش آبیاری (شامل روش غرقابی و روش قطره ای تیپ) با ۳ تکرار طی دو سال در منطقه یزد انجام و با همدیگر مقایسه شدند. نتایج نشان داد کهتقریبا۰ در اکثر شاخصهای عملکردی گندم (نظیر ارتفاع گیاه، طول ساقه، تعداد سنبلک بارور، تعداد دانه در سنبله، وزن هزاردانه)و در هر دو روش آبیاری، افت نسبی در اثر افزایش شوری آب آبیاری وجود داشت. همچنین، بیشترین میانگین عملکردهای گندم در تیمار آبیاری غرقابی با شوری ۳ دسی زیمنس بر متر و کمترین میانگین عملکرد در تیمار آبیاری تیپ با شوری ۸ دسی زیمنس بر متر اتفاق افتاده است. مقایسه میانگین شاخص کارآیی مصرف آب این تیمارها بیانگر این واقعیت بود که در شوریهای ۳ و ۵ دسی زیمنس بر متر، روش آبیاری تیپ دارای کارآیی مصرف آب بالاتری نسبت به غرقابی بوده است. در حالی که برای تیمار ۸ دسی زیمنس بر متر، کارآیی مصرف آب گندم در روش تیپ تفاوت معنیدار و قابل ملاحظه ای با روش غرقابی نداشته، ولی بدلیل اثرات متقابل شوری و کاهش حجم آب مصرفی در این شیوه آبیاری، با افت قابل توجه تولید در واحد سطح مواجه بوده است.

Keywords:

آبیاری تیپ , شوری , کارایی مصرف آب , گندم.