ارزیابی روشهای زمین آماری در برآورد مکانی تبخیر و تعرق مرجع در حوضه دریاچه ارومیه

تبخیر و تعرق یکی از مولفه های اصلی بیلان آبی هر منطقه و یکی از عوامل اصلی برنامه ریزی آبیاری و در نتیجه مصرف درست آب در حوزه علوم کشاورزی است. اندازه گیری این مولفه به صورت نقطه ای بوده و در بیشتر مواقع از روشهای میانگین گیری حسابی و آمار کلاسیک برای تعمیم به دشتهای کشاورزی استفاده میشود که این موضوع باعث برآورد نادرستی از میزان آب مورد نیاز میشود. لذا در این پژوهش به بررسی دقت درونیابی روشهای زمین آماری برای پهنه بندی تبخیر و تعرق مرجع در حوضه دریاچه ارومیه پرداخته شد. برای این منظور تبخیر و تعرق مرجع با استفاده از روش فائو پنمن مانتیث در ۲۴ ایستگاه هواشناسی برای بازه ۱۰ ساله محاسبه گردید و دقت روشهای قطعی و زمین آماری با استفاده از نرمافزار Arc Map مورد بررسی قرار گرفتند. بر اساس نتایج بیشترین و کمترین دقت به ترتیب در روش کوکریجینگ ساده با کدهای ارتفاعی به عنوان متغیر کمکی (nRMSE=%۲/۶۹) و روش چند جمله ای محلی (nRMSE=%۳/۹) به دست آمد. به طور کلی نتایج نشان داد که همه روشها مورد بررسی دارای دقت برآورد نزدیک به هم بودند و مقدار nRMSE همه آنها کمتر از ۱۰ درصد به دست آمد.

Keywords:

تبخیر و تعرق مرجع , دریاچه ارومیه , کریجینگ , کوکریجینگ