بررسی تاثیر شوری در برنامه ریزی آبیاری گندم با استفاده از شاخص CWSI و WDI (مطالعه موردی ایرانشهر)

وجود املاح در آب آبیاری و تبخیر و تعرق زیاد در شرایط اقلیمی سیستان و بلوچستان باعث تجمع نمک در خاک و در نتیجه کاهش پتانسیل اسمزی و افزایش نیروی اسمزی خاک میشود. با خشک شدن خاک قبل از آبیاری، نیروی مکش خاک نیز افزایش پیدا میکند و گیاه برای جذب آب از خاک باید بر این نیروهای بازدارنده غلبه کند، لذا برنامه ریزی آبیاری با آب شور متفاوت از برنامه ریزی آبیاری با آب معمولی است. یکی از راه های برنامه ریزی آبیاری گیاهان زراعی استفاده از شاخصهای تنش آبی گیاه (CWSI) ایدسو و شاخص کمبود آب (WDI) موران میباشد. بر این اساس به منظور بررسی تاثیر شوری بر شاخص های CWSI و WDI و در نتیجه برنامه ریزی آبیاری گیاه گندم، آزمایشی با ۳ تیمار شوری آب آبیاری موجود در منطقه ایرانشهر استان سیستان و بلوچستان در سال زراعی ۹۹-۹۸ انجام شد. آزمایش در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با ۴ تکرار و در تیمارهای (۱) آبیاری با آب با شوری ۰/۷، (۲) آبیاری با آب با شوری ۲/۵ و (۳) آبیاری با آب با شوری ۵/۲ دسیزیمنس بر متر اجرا شد. نتایج نشان داد که اولا شوری آب آبیاری با شوری ۰/۷ و ۲/۵ دسی زیمنس برمتراختلاف معنیداری از نظر عملکرد و کارایی مصرف آب نداشتند اما کاربرد آب با شوری ۵/۲ باعث کاهش معنیدار عملکرد و هم در کارایی مصرف آب تاثیر معنیدار در سطح %۱ داشت و باعث کاهش آنها شد. ثالثا میانگین شاخص CWSI و WDI بهینه در تیمار اول (غیرشور) به ترتیب ۰/۳۹و ۰/۳۸ و در تیمار خیلی شور به ترتیب ۰/۳۳ و ۰/۳۲ بدست آمد و نشان داد که با افزایش شوری آب آبیاری دور آبیاری کاهش می یابد.

Keywords:

ایدسو , تصاویر ماهواره ای , سیستم آبیاری , شاخص تنش آبی گیاه , شاخص کمبود آب و موران