اثر شوری آب آبیاری و روش کشت بر عملکرد و خصوصیات مرفولوژیکی پیاز

اثرات شوری آب آبیاری بر عملکرد و خصوصیات ژنوتیپهای بهاره پیاز در قالب بلوکهای کامل تصادفی با ۴ تکرار به صورت طرح کرتهای دوبار خردشده در ایستگاه تحقیقات رودشت اصفهان در طی دو سال بررسی شد. ۴ سطح شوری آب آبیاری ۱) ،۳ ، ۵ و ۷ دسی زیمنس بر متر) بعنوان کرتهای اصلی، و دو روش کشت مستقیم بذر وکشت نشائی بعنوان کرتهای فرعی و چهار ژنوتیپ پیاز بهاره( قرمز درچه اصفهان، سفید کاشان، سفید قم و یلوسوئیت اسپانیش) به بعنوان کرتهای فرعی-فرعی بود. با افزایش شوری از ۱ به ۷ دسی زیمنس بر متر عملکردکل، عملکرد بازارپسند و اندازه سوخ به طور معنیداری کاهش یافت. عملکرد در تیمارهای شوری ۳، ۵ و ۷ دسی زیمنس بر متر نسبت به شاهد به ترتیب ۱۵/۳، ۳۷/۸ و ۶۱/۲ درصد کاهش یافت . عملکرد و خصوصیات سوخ ژنوتیپها به جز توده سفید قم در دو روش کاشت تفاوت معنیداری نداشت، اما عملکرد کل توده سفید قم در کشت نشائی نسبت به کشت مستقیم بذر افزایش معنیداری نشان داد. بیشترین عملکرد کل و بازارپسند از توده سفید قم (به ترتیب با ۷۴/۲۳ و ۶۵/۳۶ تن در هکتار) و کمترین آنها به رقم سوئیت اسپانیش (به ترتیب با ۴۳/۹۹ و ۳۵/۱۲ تن در هکتار) حاصل شد.

Keywords:

پیاز , شوری آب , ژنوتیپ های بهاره , کشت مستقیم , کشت نشائی