جابر فلاح زاده - گروه مهندسی علوم خاک، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران
احمد کریمی - گروه مهندسی علوم خاک، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران
مهدی نادری - گروه مهندسی علوم خاک، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران
حسین شیرانی - گروه مهندسی علوم خاک، دانشگاه ولی عصر رفسنجان، رفسنجان، ایران

مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر کشاورزی در اراضی بیابانی بر مقاومت فروروی و برخی خصوصیات فیزیکی خاک در منطقه ابرکوه (استان یزد ) انجام شد. بدین منظور، اراضی بیابانی و کشاورزی حاشیه آن (گندم و پسته) مورد آزمون قرار گرفت. مقاومت فروروی در زمان نمونه برداری با استفاده از فروسنج دستی تعیین گردید و نمونه های خاک از عمق ۲۰-۰ سانتیمتری برداشته شدند. برخی از خصوصیات خاک به همراه پایداری ساختمان آن در آزمایشگاه اندازهگیری گردید. نتایج نشان داد که زیر کشت بردن اراضی بیابانی باعث کاهش معنیدار شوری و سنگریزه خاک گردید ولی مقادیر کربن آلی را افزایش داد. مقاومت فروروی در خاکهای بیابانی ۹۱) کیلوپاسکال) به صورت معنیداری کمتر از خاکهای تحت کشت پسته ۳۳۸) کیلوپاسکال) و گندم ۳۷۵) کیلوپاسکال) بود. همچنین پایداری خاکدانه خشک در اراضی بیابانی (%۴۹) به طور معنیداری نسبت به خاکهای کشاورزی کمتر بود. پایداری خاکدانه خشک تحت کشت گندم (%۸۰) به صورت معنیداری بیشتر از خاک تحت کشت پسته (%۶۹) بود. از آنجایی که سطح وسیعی از مرکز ایران را اراضی بیابانی با شوری بالا، حاصلخیزی کم و بدون ساختمان تشکیل میدهد، هرگونه فعالیتی که این خصوصیات را بهبود ببخشد میتواند به بهبود پایداری ساختمان خاک کمک کند.

مقاومت فروروی، پایداری خاکدانه خشک ، اراضی بیابانی، پسته، گندم