پاسخ فاکتورهای انعقادی و فیبرینولیز به یک جلسه تمرین مقاومتی در مردان ورزشکار و غیرورزشکار

هدف: هدف این پژوهش، بررسی اثر تمرین مقاومتی یک جلسه­ای بر سطح انعقاد و عملکرد سیستم فیبرینولیتیک مردان ورزشکار و غیرورزشکار بود. روش شناسی: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بود. ۱۸ مرد ورزشکار و غیرورزشکار (۹ ورزشکار و ۹ غیر ورزشکار) با میانگین سنی ۲۰ تا ۳۰ سال به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. بعد از صرف صبحانه استاندارد، اولین مرحله خونگیری (۵ میلی­لیتر) در حالت نشسته انجام شد. سپس آزمودنی ها  تمرین مقاومتی دایره ای را در ۱۰ ایستگاه با ۶۰٪ تکرار بیشینه (هر ایستگاه شامل ۱۲ تکرار ، ۳۰ ثانیه فعالیت و ۳۰ ثانیه استراحت) و ۳ دقیقه استراحت بین هر دور را انجام دادند. یک ساعت پس از پایان پروتکل تمرین ، خونگیری مرحله دوم دقیقا همانند مرحله اول انجام شد. زمان نسبی ترومبوپلاستین  و زمان پروترومبین پلاسما با روش انعقاد اندازه گیری شد. برای اندازه گیری D-dimer از دستگاه mini-Vidas استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون T مستقل ، T زوجی و کوواریانس انجام شد.یافته­ها: بر طبق نتایج تمرین مقاومتی یک جلسه ای بر زمان پروترومبین ، زمان نسبی ترومبوپلاستین و سطح D-dimer پلاسما مردان ورزشکار و غیر ورزشکار تاثیری ندارد (۰۵/ ۰P>). پروترومبین و زمان نسبی ترومبوپلاستین و سطح D-dimer پلاسما گروه غیر ورزشکار تغییر قابل توجهی نداشت  (۰۵/ ۰P>). با این حال ، تجزیه و تحلیل درون گروهی نشان داد پس از یک جلسه تمرین مقاومتی در گروه ورزشکار، زمان پروترومبین و زمان ترومبوپلاستین پلاسما کاهش قابل توجهی دارد(۰۵/۰p <).  نتیجه گیری: با توجه به عدم تاثیر تمرین مقاومتی یک جلسه ای بر زمان پروترومبین ، زمان نسبی ترومبوپلاستین و سطح D-dimer در مردان ورزشکار و غیر ورزشکار، احتمالا بتوان گفت که تمرینات مقاومتی دایره ای در مردان ورزشکاران و غیر ورزشکاران بی خطر بوده و هیچ تاثیری بر مارکرهای انعقادی و فیبرینولیز ندارد.

Keywords:

زمان نسبی ترومبوپلاستین , زمان پروترومبین , D-dimer , تمرین مقاومتی