مرتضی ابراهیم زاده - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد سنندج، دانشگاه آزاد اسلامی، سنندج ، ایران
کمال عزیزبیگی - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد سنندج، دانشگاه آزاد اسلامی، سنندج ، ایران
خالید محمدزاده سلامت - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد سنندج، دانشگاه آزاد اسلامی، سنندج ، ایران
سامان پاشایی - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد سقز، دانشگاه آزاد اسلامی، سقز، ایران

مقدمه و هدف: پژوهش های پیشین تاثیر مثبت تمرین هوازی و کورکومین را بر دیابت نشان داده اند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هوازی با و بدون مکمل کورکومین بر سطوح آپلین، مقاومت به انسولین و گلوکز در موش­های مبتلا به دیابت نوع ۲ بود. مواد و روش ها: ۴۰ سر موش صحرایی نر به طور تصادفی به ۵ گروه ۸ تایی شامل شاهد سالم، شاهد دیابتی، دیابت+کورکومین، دیابت+ تمرین هوازی، دیابت +کورکومین + تمرین هوازی تقسیم شدند. پس از اعمال مداخله بر اساس نام گروه حیوانات قربانی شدند و متغیرهای مورد نظر در نمونه های پلاسمایی جمع آوری شده اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه آنالیز شدند و ارزش P کمتر از ۰۵/۰ به عنوان تفاوت معنی دار در نظر گرفته شد. یافته­ ها: نتایج نشان داد تمرین هوازی با شدت متوسط باعث افزایش سطوح آپلین (۰۵/۰P<) و کاهش مقاومت انسولینی (۰۵/۰P<) و گلوکز (۰۵/۰P<) پلاسمای موش های دیابتی شد. استفاده از کورکومین نیز باعث افزایش سطوح آپلین (۰۵/۰P<) و کاهش مقاومت انسولینی (۰۵/۰P<) و گلوکز (۰۵/۰P<) پلاسمای موش های دیابتی شد. بحث و نتیجه گیری: تمرین هوازی با شدت متوسط می تواند راه حلی مناسب برای کاهش قند خون و جلوگیری از افزایش آن در پی بیماری دیابت شود. همچنین، مصرف کورکومین در محدوده مقادیر سلامت به همراه تمرین هوازی می تواند بر حصول نتایج بهتر تاثیر بگذارد.

تمرین هوازی, کورکومین, دیابت, آپلین