اثر دفعات غذادهی بر شاخص های رشد، بازماندگی و ترکیب شیمیایی بدن میگوی رودخانه ای شرق Macrobrachium nipponense (De Haan,۱۸۴۹)

این مطالعه به منظور تعیین اثر دفعات غذادهی بر شاخص های رشد، ضریب تبدیل غذایی، بازماندگی و ترکیبات شیمیایی بدن در پرورش میگوی رودخانه ای شرق(Macrobrachium nipponense) به مدت ۵۶ روز انجام گردید. در این آزمایش تعداد ۱۸۰ عدد میگو با میانگین وزنی ۱۱/۰± ۴۰/۱ گرم میانگین (± انحراف استاندارد) شمارش و در ۱۲ مخزن شیشه ای ۷۰ لیتری با حجم آبگیری ۶۰ لیتر، شامل ۴ تیمار و ۳ تکرار در شرایط یکسان پرورشی (جیره غذایی و مقدار آن، شرایط فیزیکوشیمیایی آب، دوره نوری، تراکم کشت و ۲ درصد غذادهی نسبت به وزن زی توده) بصورت کاملا تصادفی توزیع شدند و به ترتیب با دفعات مختلف ۳، ۴، ۵ و ۶ مرتبه در روز با جیره ثابت تجاری (پروتئین ۵۰ درصد، چربی ۱۳ درصد، خاکستر ۱۲ درصد، رطوبت ۱۲-۱۰ درصد) غذادهی شدند. متوسط وزن نهایی، افزایش وزن و نرخ رشد ویژه بطور معنی داری در تیمار ۵ بار غذادهی در روز نسبت به سایر تیمار ها بیشتر بود (۰۵/۰p<) ولی اختلاف معنی داری در ضریب وضعیت بین تیمارها مشاهده نشد (۰۵/۰p>). کمترین میزان ضریب تبدیل غذایی در ۵ بار غذادهی در روز بدست آمد و تیمارهای ۴ و ۵ بار غذادهی در روز به ترتیب با ۸/۱±۸۰/۶۸ و ۵/۲±۶۰/۷۷ درصد، بیشترین نرخ بازماندگی را داشتند. بالاترین درصد پروتئین (۰۷/۰± ۸۶/۱۲ درصد) و چربی (۰۲/۰ ± ۴۶/۳ درصد) بدن در تیمار با دفعات غذادهی ۵ بار در روز مشاهده شد. نتایج بدست آمده مطلوبیت دفعات غذادهی ۵ بار در روز را نشان داد که اختلاف معنی داری از نظر افزایش شاخص های رشد و نرخ بازماندگی، کاهش ضریب تبدیل غذایی و افزایش میزان پروتئین و چربی لاشه با سایر تیمارها داشت (۰۵/۰p<).

Keywords:

Feeding frequency , Oriental river prawn , Prawn fostering , Growth indices , Feed Conversion Ratio , دفعات غذادهی , میگوی رودخانه ای شرق , پرورش میگو , شاخص های رشد , ضریب تبدیل غذایی