کاربرد شاخص های زیستی - جمعیتی در ارزیابی اکولوژیکی رودخانه شاهرود با استفاده از جمعیت بزرگ بی مهرگان کفزی

مطالعه حاضر به منظور ارزیابی  وضعیت سلامت کیفیت آب رودخانه شاهرود در استان قزوین انجام شد. نمونه برداری از بزرگ بی مهرگان کفزی با استفاده از نمونه بردار سوربر (مساحت ۰/۱۶ مترمربع با چشمه تور ۱۰۰ میکرون) در تناوب ۴۵ روزه از مهر ۱۳۹۱ تا شهریور ۱۳۹۲ در ۹ ایستگاه با ۳ تکرار و در طول ۹۵ کیلومتر از این رودخانه انجام شد. نمونه های جمع شده توسط فرمالین ۴% تثبیت و به آزمایشگاه منتقل ، جداسازی، شناسایی و شمارش گردیدند. سنجه های ساختار جمعیت شامل فراوانی کل، غنایEPT، درصد EPT، نسبت EPT به CHIR محاسبه شدند. مقادیر تنوع گونه ای، غنای گونه ای و یکنواختی با استفاده از شاخص های شانن – وینر، مارگالف و پایلو محاسبه شدند. حداقل و حداکثر میانگین فراوانی کفزیان به ترتیب در فصول تابستان و بهار مشاهده شدند. کم ترین و بیش ترین میزان شاخص های شانن (۰/۹۳ و ۲/۲۴)، مارگالف (۰/۳۳ و ۱/۶۴) به ترتیب در فصول تابستان و بهار و در ایستگاه های ۱ و دو ایستگاه آخر (۸ و ۹) به دست آمد. کم ترین و بیش ترین مقادیر شاخص زیستی هیلسینهف HFBI (۳/۲۹ و ۶/۳۷) در ایستگاه ها اول و ایستگاه آخر در فصول زمستان و تابستان محاسبه گردید. این بررسی نشان داد با استفاده از شاخص های زیستی و جمعیتی می توان ارزیابی مناسبی از وضعیت سلامت اکوسیستم آب های جاری به عمل آورد.

Keywords:

ارزیابی اکولوژیکی , بزرگ بی مهرگان کفزی , رودخانه شاهرود , شاخص زیستی و جمعیتی