مهدی پورطاهری - گروه جغرافیا، دانشگاه تربیت مدرس
عبدالرضا رکن الدین افتخاری - گروه جغرافیا، دانشگاه تربیت مدرس
مهدی رحمتی - جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه تربیت مدرس

در دنیای معاصر، یکی از ابعاد برنامه­ریزی، تلاش در راستای ارتقای زندگی انسان و بهبود شرایط زیست وی است. به گونه­ای که بسیاری از موفق­ترین دولت­ها، دلیل توفیق برنامه­های خود را، بهبود زندگی مردم و افزایش سطح رفاه آنها می­دانند. در مقابل، زمانی برنامه­های رفاه اجتماعی بهتر به اهداف پیش­بینی شده می­رسند که جامعه مورد نظر، از سطح آموزش لازم برخوردار باشد. بنابراین، دانش و آگاهی، سنگ بنای توسعه و رفاه جامعه است. در جامعه ایران، سطح دانش و آگاهی مردم نسبتا پایین است. این میزان در جامعه روستایی نسبت به جامعه شهری بسیار پایین­تر است، که عمق چالش آگاهی را در میان این بخش از جامعه نشان می­دهد. بنابراین، با داشتن سطوح آموزشی پایین، و به دنبال آن، کم­اطلاعی از حقوق شخصی، شهروندی و اجتماعی، جامعه روستایی دچار سرگردانی شدیدی در تهیه خواسته­های خود شده است. این امر، به­نوبه خود تاثیری معکوس در موفقیت برنامه­ریزی نهادهای مرتبط با جامعه روستایی دارد. حال، این سوال مطرح می­شود که؛ آیا بین دانش حقوقی روستاییان و رفاه اجتماعی آنان رابطه معناداری وجود دارد؟ تحقیق حاضر با کمک روش پیمایشی و با استفاده از تحلیل- توصیفی انجام شده است. بر این مبنا با تکمیل ۲۳۰ پرسشنامه در سطح ساکنان روستایی دهستان میان کوه غربی استان لرستان - شهرستان پلدختر، مشخص گردید که رابطه معناداری بین دانش حقوقی و میزان رفاه اجتماعی وجود دارد. در این راستا حقوق فردی و شهروندی بیشترین سهم را بر رفاه اجتماعی به ویژه در میزان رضایت از خدمات و میزان مشارکت روستائیان داشته­اند.

دانش حقوقی, رفاه اجتماعی, توسعه روستایی, توسعه پایدار, لرستان