ارزیابی توسعه فیزیکی شهر ارومیه به منظور حفظ پوشش گیاهی و اراضی کشاورزی

در مناطق شهری افزایش جمعیت باعث تغییر کاربری اراضی کشاورزی به مسکونی، تجاری و صنعتی شده است. این تغییرات دارای پیامدهای ناخوشایندی بر روی محیط زیست شهری هم­چون کاهش پوشش گیاهی، افزایش دمای محیط و تخریب زمین­های مرغوب کشاورزی شده است. در این رابطه یکی از راهبردهایی که سبب بهینه­سازی بافت فیزیکی شهری و کاهش خسارت­ها زیست محیطی شده، استفاده از تکنیک­های نوین سنجش از راه دور می­باشد که توانسته نقش موثری در مدیریت و بهبود کاربری اراضی شهری ایفا کند. لذا این پژوهش با هدف ارزیابی و بهینه­سازی رشد فیزیکی شهر ارومیه در جهت حفظ پوشش گیاهی و زمین­های کشاورزی تدوین شده است. بدین منظور، تغییرات کاربری اراضی شهر ارومیه بین سال های ۱۳۶۵  تا ۱۳۹۱، محاسبه گردید. بررسی­ها نشان­دهنده کاهش شدید اراضی کشاورزی و باغات در نتیجه تبدیل آن ها به اراضی ساخته شده است. بنابراین با استفاده از مدل AHP مشخصات اراضی بر اساس نیازهای توسعه شهری به پنج طبقه؛ از کاملا مناسب تا کاملا نامناسب تقسیم شدند. نتایج نشان داد که از مساحت۲۶/۲۱۶۹۲ هکتاری منطقه، ۰۸/۵ درصد دارای شرایط کاملا مناسب برای هدف مورد نظر است.

Keywords:

بهینه سازی گسترش شهری , شهر ارومیه , حفظ محیط زیست