زهرا غلامی تازه کند - دانشجومعلمان رشته علوم تربیتی دانشگاه فرهنگیان تبریز
فاطمه جعفری کلیبر - دکتری زبان و ادبیات فارسی مدرس دانشگاه فرهنگیان تبریز

خانواده اولین و مهمترین نهاد در تاریخ و تمدن انسانی است که افراد بشری درآن با شیوه های زندگی جمعی وتفاهم و سازگاری با دیگران آشنا می گردند. خانواده مناسب ترین بستر فعلیت یافتن قابلیت ها واستعدادها و توانایی های انسانی است و بخش عظیمی از ابعاد شخصیت افراد همچون رفتارهای اجتماعی، مسئولیت پذیری،تحمل و بردباری در برابر دیگران و واکنش های عاطفی در آن شکل می گیرد. خانواده به عنوان کوچکترین واحداجتماعی و از ارکان اصلی و عمده هر جامعه به شمار می رود که در رشد شخصیت افراد تاثیر می گذارد. نقش والدیندر رشد کودک تنها به جنبه های ارثی محدود نیست. ایده آلهای والدین، میزان رضایت آنها از روابط زناشویی وسبک فرزند پروری آنها همگی می توانند در شکل دهی رفتار کودک و سلامت روان او تاثیر بسزایی داشته باشد.سلامت روانی تنها شامل نداشتن بیماری های روانی نیست بلکه توان واکنش در برابر انواع گوناگون تجربه های زندگیبه صورت قابل انعطاف و معنی دار است. رفتار و گفتار والدین می بایست الگویی برای فرزندان باشد. هدف از نگارشاین مقاله بررسی شیوه های فرزند پروری والدین و نقش آن بر سازگاری اجتماعی فرزندان می باشد. نتایج حاصل ازاین بررسی نشان داد: چهار نوع شیوه های تربیتی در خانواده ها والدین بر فرزندان اعمال می کنند که عبارتنداز:۱) شیوه تربیتی استبدادی ۲) شیوه تربیتی قاطع ۳) شیوه تربیتی سهل انگار ۴) شیوه تربیتی مسامحه کار. هرکدام از شیوه های تربیتی حاکم بر خانوده ها که والدین در جهت تربیت فرزندان بکار می برند، خود دارای تاثیراتیدر جهت سازگاری اجتماعی فرزندان دارد.

خانواده، والدین، شیوه های فرزندپروری، سازگاری اجتماعی