محمد نوری
هوشنگ خزایی

زمینه و هدف: برقراری نظم و امنیت درکشور از وظایف ذاتی و ماموریتی نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران است که مدیریت توانمند و کارآمد انتظامی در شرایط بروز بحران به ویژه بحران های اجتماعی می تواند علاوه بر کنترل بحران، خسارات بحران بر جامعه انسانی- اجتماعی را تا حد زیادی به حداقل برساند. هدف این پژوهش، بررسی نقش ارتباطات در مدیریت بحران های شهری با رویکرد انتظامی است. روش: این پژوهش از نظر هدف ، کاربردی و از نظر روش اجرا پیمایشی است. جامعه آماری پژوهش روسا، معاونان و افراد با تجربه و نخبگان صاحب نظر حوزه ستاد فرماندهی نیروی انتظامی بوده و حجم نمونه به صورت تمام شمار، کل جامعه آماری در نظر گرفته شد. ابزار مورد استفاده برای جمع آوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته بود. روایی پژوهش را اساتید و صاحب نظران مدیریت بحران نیروی انتظامی تایید کرده و پایایی آن نیز با استفاده از آلفای کرونباخ (۹۲۳/۰) مورد تایید قرار گرفت. یافته ها: ارتباط با رهبران بحران و اغتشاشگران و انتقال صحیح پیام های تهیه شده متناسب با آن ها می تواند ضمن ایجاد شکاف و تفرقه در بین اغتشاشگران و رهبران بحران، آن ها را به تسلیم شدن یا تعدیل خواسته های خود وادار کند. نتایج: نتایج پژوهش نشان داد که هر چهار بعد معرفی شده برای نقش ارتباطات در مدیریت بحران، که شامل برگزاری جلسات فرماندهی، توجیه عوامل صحنه و ارتباط با مردم و ارتباط با سازمان های غیررسمی بود، از نظر پاسخگویان به نتایج مثبت رسید و بر این اساس می توان گفت ارتباطات در تمام مراحل بحران عنصر جدایی ناپذیر مدیریت بحران و دارای نقش اساسی و کلیدی در کنترل بحران های سیاسی، امنیتی، اجتماعی، بلایای طبیعی، حوادث غیرمترقبه و...، دارد.

ارتباطات, بحران های شهری, مدیریت بحران, نیروی انتظامی