علیرضا خسروزاده - استادیار گروه باستان شناسی دانشگاه شهرکرد
محمود حیدریان - استادیار گروه باستانشناسی دانشگاه شهرکرد
حمید محمدی - دانش آموخته کارشناسی ارشد باستان شناسی دانشگاه شهرکرد

بخش میان­کوه شهرستان اردل در استان چهارمحال و بختیاری به سبب دارا بودن کوه­های مرتفع، دره های عمیق و دشت­های میانکوهی کوچک و قرارگیری در مسیر کوچ عشایر از گذشته­های دور تاکنون مورد توجه انسان بوده است. این منطقه دارای دو چشم­انداز کاملا متفاوت است. بخشی از آن باوجود رشته­کوه چهل چشمه و گره با ارتفاعی بیش از ۳۵۰۰ متر دارای زمستان­های سرد و تابستان­های معتدل و بخشی با ارتفاعی کم بین ۱۱۰۰ تا ۱۸۰۰ متر در تابستان­ها گرم و در زمستان­ها سرد است. این ویژگی­های جغرافیایی و آب­و­هوایی باعث شده که منطقه میان­کوه دارای چراگاه­های بسیار غنی در بیشتر ماه­های سال باشد و ازاین­رو منطقه­ای بسیار مستعد برای شکل­گیری و توسعه جوامع انسانی با معیشت دامداری از دورترین ایام به این­ سو بوده است. طی سه فصل بررسی که در این منطقه در سال های ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۰ انجام شد، شماره ۲۵ محوطه ایلام میانی شناسایی و ثبت شد. بیشتر محوطه های شناسایی­شده دوره ایلام میانی در دره­های کوچک و بزرگ و دامنه ارتفاعات قرار گرفته­اند و تمامی ویژگی­های ریخت­شناختی استقرارهای کوچ­نشینی امروزی را دارند و تنها در چند محوطه شواهدی از تداوم استقرارها دیده می­شود.

الگوی استقراری, تبادل فرهنگی, جوامع کوچرو, ایلام میانی, منطقه میان کوه