ارتباط کارآیی فنی و بازده تولید با مساحت مزارع پرورش میگو در استان هرمزگان

بدلیل هزینه بالای پرورش میگو و افزایش قیمت تمام شده این محصول، قدرت رقابت تولیدکنندگان در بازارهای داخلی و خارجی کاهش یافته است. یکی از راههای کاهش هزینه پرورش میگو استفاده بهتر و کارامدتر از نهاده ها از طریق افزایش کارایی فنی و اقتصادی  است. هدف این مطالعه اندازه گیری کارایی فنی و مقیاس در مزارع پرورش میگو بوده است تا با الگوبرداری از تولیدکنندگان کارا، کارایی مصرف نهاده ها توسط تولیدکنندگان ناکارا افزایش یافته و در نتیجه هزینه های تولید کاهش یابد. بدین منظور با استفاده از روش تحلیل پوششی داده ها و با بکارگیری الگوی نهاده محور، ارتباط میان کارایی فنی و بازده مقیاس ۲۶ مزرعه پرورش میگو در استان هرمزگان در سال ۱۳۸۵ محاسبه گردید. نتایج نشان داد که ۵۴ درصد از مزارع مورد مطالعه از لحاظ فنی ناکارا می باشند. حداقل کارایی فنی خالص ۶۹/۰ و میانگین آن در سطح نمونه  ۹۲/۰ بود و از اینرو امکان کاهش مصرف نهاده ها، بدون کاهش در مقدار تولید وجود دارد. در همین راستا با الگو برداری از مزارع کارا مقدار مصرف بهینه نهاده ها در مزارع ناکارا تعیین گردید. همچنین نتایج تحقیق نشان می دهند ۷۷ درصد از مزارع با ناکارآیی مقیاس مواجه هستند. حداقل کارایی مقیاس ۵۹/۰ و میانگین آن در نمونه ۹۰/۰ بود. هفتاد و سه  درصد از مزارع دارای بازده افزایشی نسبت به مقیاس بوده و با افزایش اندازه این مزارع و  بهره گیری از صرفه جویی های ناشی از مقیاس می توان هزینه های تولید را کاهش داد.

Keywords:

Production , Fisheries Economics , Utilization , Hormuzgan , Iran , تولید , اقتصاد شیلاتی , بهره برداری , هرمزگان , ایران