محمود حافظیه - موسسه تحقیقات علوم شیلاتی کشور
شهرام دادگر - موسسه تحقیقات علوم شیلاتی کشور

بدون شک گسترش تولیدات آبزی پروری، به دلیل فشارهای محیط زیستی ناشی از تاثیر آلوده کننده پساب این صنعت برمنابع آبی و وابستگی شدید به روغن و آرد ماهی در تغذیه آبزیان، محدود خواهد شد. امروزه چنین به نظر می رسد که استفاده از تکنولوژی بیوفلاک در این صنعت هر دو مشکل را به صورت یکجا حل می کند. هم مواد مغذی را از پیکره­ های آبی جدا مینماید و هم از آن در جهت تولید زیتوده باکتریایی (پروتئین میکروبی) استفاده می کند که به طور مستقیم و به عنوان غذای اضافی مورد تغذیه آبزیان پرورشی قرار خواهد گرفت و از این طریق ضریب تبدیل غذا را و متعاقب آن هزینه تولید را کاهش می دهد. درک و فهم پایه­ ای از فلاکه شدن توده ­ای بسیار ضروری است و میتواند در بهینه سازی تجربیات موثر باشد. ارگانیسم­ های موجود در فلاک­ ها حتی از فیتوپلانکتون­ ها بهتر و سریع­تر خورده، هضم و جذب میشوند که با توجه به تشکیل توده های فلاک در سیستمهای آبزیپروری غیر متراکم و یا متراکم به ترتیب با نسبت وزنی ۱/۰ تا ۱۰ گرم در هر متر مکعب، از مزیت بالایی برخوردارند. البته رشد فلاک به غلظت اکسیژن محلول، منبع کربن آلی و بارهای دیگر مواد آلی، بسیار وابسته است. تعیین ویژگی­ های بیوشیمیایی فلاک همچون سطوح پروتئین، اسیدهای چرب و پلی بتا هیدروکسی بوتیرات میتواند در شناخت ویژگی های غذایی آنها مورد استفاده قرار گیرد. همچنین به منظور شناسایی باکتری ها و جوامع میکروبی توده بیوفلاک از روش های PCR real time یا DGGE استفاده می شود. چنانچه بتوان از میکروب هایی با توان بالا در ارزش افزوده توده بیوفلاک و غنی­ سازی مواد تغذیه آن استفاده نمود، قطعا از دید تجربی مورد استقبال آبزی­ پروران قرار خواهد گرفت. از این منظر، استراتژی داشتن باکتری های غالب که به راحتی به وسیله آبزیان پرورشی خورده و هضم شوند یا برخورداری از محصولاتی چون پلی بتا هیدروکسی بوتیرات که از نظر محتویات انرژی غنی باشند، بسیار با اهمیت و مورد علاقه خواهند بود.            

بیوفلاک, آبزی پروری, غنی سازی, تغذیه, ارگانیسم.