تاثیر سطوح مختلف پربیوتیک مانان الیگو ساکارید بر شاخص های رشد، بازماندگی، ترکیب لاشه و برخی پارامترهای هماتولوژی در بچه ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio)

این تحقیق به منظور ارزیابی تاثیر سطوح مختلف پربیوتیک مانان الیگوساکارید بر شاخص های رشد، بازماندگی، ترکیب لاشه و برخی پارامترهای هماتولوژی در بچه ماهیان کپور پرورشی به مدت ۴۵ روز انجام شد. آزمایش با استفاده از طرح کاملا تصادفی شامل سطوح صفر (شاهد)، ۱، ۲ و ۳ گرم پربیوتیک مانان الیگوساکارید به ازای هر کیلوگرم جیره در قالب چهار تیمار با سه تکرار طراحی شد. آزمایش درون تشت های پلاستیکی ۱۰۰ لیتری انجام گرفت. تعداد ۲۰ بچه ماهی کپور با میانگین وزنی ۰/۱۷±۱/۳ گرم ذخیره سازی و تا حد سیری تغذیه شدند. با توجه به نتایج به دست آمده تفاوت معنی داری از نظر رشد و کارایی تغذیه در بین تیمارها وجود نداشت (۰/۰۵رشد به ترتیب در تیمار شاهد و سطح ۱ گرم مانان­ الیگوساکارید در هر کیلوگرم جیره تعیین گردید. از نظر بازماندگی تفاوت معنی داری در بین تیمارها مشاهده نشد (۰/۰۵P). بیش ترین میزان هماتوکریت و لنفوسیت (۰/۰۵>P). گلبول سفید، گلبول قرمز، هموگلوبین، ائوزینوفیل و نوتروفیل (۰/۰۵>P) در تیمار ۱ گرم بر کیلوگرم مانان الیگوساکارید مشاهده شد. نتایج نشان دادند افزودن یک گرم پربیوتیک مانان الیگوساکارید در هر کیلوگرم جیره غذایی ماهی کپور پرورشی می تواند در بهبود عملکرد رشد، بازماندگی، تولید نهایی، ترکیب مغذی بدن و پارامترهای هماتولوژی موثر واقع شود و این پربیوتیک می تواند به عنوان یک مکمل مناسب برای جیره غذایی بچه ماهیان کپور مد نظر قرار گیرد.

Keywords:

پربیوتیک مانان الیگوساکارید , رشد , بازماندگی , ترکیب لاشه , پارامترهای هماتولوژی , بچه ماهی کپور (Cyprinus carpio)