غنی سازی ویتامین C در تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus) و تاثیرآن بر بازمانی در استرس شوری

 در این تحقیق، اثر آرتمیای غنی شده با امولسیون حاوی مقادیر مختلف ویتامین C بر میزان تجمع این ویتامین در ناپلیوس آرتمیا و لارو تاسماهی ایرانی تغذیه شده با آرتمیا و میزان بازمانی لارو ماهی تحت استرس شوری در ۶ گروه مختلف تیمار غذایی (۵ تیمار و یک شاهد) هر یک با ۳ تکرار طی ۱۵ روز دوره آزمایش مورد بررسی قرار گرفت. ناپلیوس آرتمیا تحت شرایط استاندارد تفریخ و سپس با امولسیون لستین و درصدهای مختلف ویتامین C به شکل آسکوربیل پالمیتات (۱۰، ۲۰ و ۳۰ درصد) طی دو زمان ۱۲ و ۲۴ ساعت غنی سازی شدند و طی مدت آزمایش مورد تغذیه لارو تاسماهی ایرانی که در تانک هایی با حجم آبگیری ۲۵ لیتر و با وزن اولیه ۴/۳ میلی گرم وزن خشک پرورش داده شده بودند، قرار گرفتند. در پایان دوره تعدادی از لارو ماهی های تیماری به مدت ۷۲ ساعت در معرض شوری های ۶، ۱۲ و ۱۸ گرم در لیتر که با رقیق و غلیظ سازی آب دریای خزر به دست آمد، قرار گرفته و در ساعات ۱، ۲، ۴، ۸، ۲۴، ۳۶ و پایان دوره نسبت به شمارش مرگ و میر در آن ها اقدام شد. نتایج آنالیز ویتامین C در ناپلیوس آرتمیا و تاسماهی ایرانی نشان داد که میزان تجمع ویتامین C در گروه های تیماری اختلاف معنی داری با هم دارند (P<۰/۰۵). نتایج آنالیز ویتامین C با HPLC لارو تاسماهی ایرانی نشان داد این ماهی در محدوده زمانی مورد مطالعه ۱۵ روز و دامنه دمای ۲۲-۲۰ درجه سانتی گراد روزانه ۲ میکروگرم در گرم وزن خشک بدن اسید اسکوربیک می سازد. لاشه ۶۹ میلی گرم وزن خشک ماهی دارای ۲/۴۱ میکروگرم به ازای هر گرم وزن خشک بدن، ویتامین C دارد. حال آن که بلافاصله در شروع آزمایش این ماهی ۱۱ میکروگرم بر گرم وزن خشک بدن ویتامین C داشته است. ناپلیوس آرتمیا به فاصله ۲۴ ساعت بدون غنی سازی افت محتوایی ویتامین C را نشان داد به طوری که از ۳۱۲ به حدود ۲۹۴ میکروگرم بر گرم وزن خشک کاهش داشت. روند افزایش محتوایی ویتامین C در ناپلیوس آرتمیا و لارو تاسماهی ایرانی با روند افزایش درصد غنی سازی ویتامین C در زمان ۱۲ ساعت و ۲۴ ساعت نوسان نشان داد به طوری که از ۱۰ تا ۲۰ درصد غنی سازی تجمع این ویتامین در آرتمیا و ماهی افزایش یافت و از ۲۰ تا ۳۰ درصد شاهد کمی کاهش در میزان این ویتامین در آرتمیا و ماهی هستیم ولی روند افزایش محتوایی ویتامین C در هر دو موجود با افزایش زمان غنی سازی، افزایش معنی داری را نشان داد. مرگ و میر در لارو ماهی گروه شاهد طی شوری ۶ گرم در لیتر از ۳۶ ساعت در معرض قرارگیری شروع (بازمانی ۷۵ درصد) و تا ۷۲ ساعت افزایش نشان داد (بازمانی ۲۵ درصد) در حالی که در کلیه لاروهای تیماری بازماندگی حداقل ۹۰ و حداکثر ۱۰۰ درصد بدون اختلاف معنی دار آماری (P< ۰/۰۵) به دست آمد. به عنوان نتیجه گیری کلی افزودن ویتامین C به غذای زنده لارو تاسماهی ایرانی می تواند در رهاسازی مستقیم آن به دریا مفید باشد و در این مسیر از تلفات ناشی از رهاسازی در رودخانه ها جلوگیری نمود ضمن آن که باعث افزایش زنده مانی لارو گردید.  

Keywords:

ویتامین C , قره برون , آرتمیا ارومیانا , غنی سازی و استرس شوری