نقش خودتوسعه ای بر آمادگی برای تغییر کارکنان مراکز آموزش عالی؛ با میانجی گری بهسازی سازمانی

هدف از پژوهش حاضر، تبیین نقش خودتوسعه ای بر آمادگی برای تغییر کارکنان دانشگاه خوارزمی و با میانجی گری بهسازی سازمانی بود. روش پژوهش توصیفی-همبستگی و روش تحلیل از نوع مدل یابی معادلات ساختاری بوده است. جامعه پژوهش شامل کلیه کارکنان ستاد و دانشکده های واقع در شهر تهران به تعداد ۴۷۷ نفر بوده که با استفاده از فرمول نمونه گیری کوکران و روش نمونه گیری طبقه ای با اختصاص متناسب، ۱۷۲ نفر از آنان انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه خودتوسعه ای محقق ساخته مبتنی بر نظرات ابیلی و مزاری (۱۳۹۳) با پایایی (۹۱/۰)، بهسازی سازمانی لاک و کرافورد (۲۰۰۰) با پایایی (۹۰/۰) و آمادگی برای تغییر فرزانه (۱۳۹۳) با پایایی (۸۹/۰) استفاده شده است. به منظور تحلیل داده ها از رگرسیون گام به گام و مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شده است. نتایج نشان داد، از میان مولفه های خودتوسعه ای، خودرهبری و خودمدیریتی ۲۰ درصد از تغییرات بهسازی سازمانی و ۲۹ درصد از تغییرات آمادگی برای تغییر را پیش بینی می کنند. مدل معادلات ساختاری نیز با شاخص های برازش مدل تایید شد و نشان داد خودتوسعه ای به طور مستقیم بر بهسازی سازمانی (۲۶/۰=γ) و با میانجی گری بهسازی سازمانی بر آمادگی برای تغییر (۵۲/۰=β) تاثیر می گذارد. هم چنین بهسازی سازمانی به طور مستقیم بر آمادگی برای تغییر (۶۳/۰=β) تاثیر می گذارد.

Keywords:

خودتوسعه ای , بهسازی سازمانی , آمادگی برای تغییر , مراکز آموزش عالی