تأثیر سطوح مختلف دور آبیاری، نیتروژن و سوپرجاذب بر عملکرد وصفات کیفی توده محلی کنجد

به منظور بررسی اثر سطوح مختلف آبیاری، نیتروژن و سوپرجاذب بر عملکرد، و صفات کیفی توده محلی کنجد آزمایشی در سال 1388 در یکی از مزارع منطقه خوسف، با استفاده از طرح کرت های دوبار خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی به اجرا درآمد. تیمارها شامل دور 12 و 18 روز) به عنوان فاکتور اصلی، کود ، آبیاری در سه سطح( 6 نیتروژن در سه سطح(صفر، 100 و 200 کیلوگرم در هکتار) به عنوان فاکتور فرعی و سوپرجاذب در دو سطح(صفر و 200 کیلوگرم در هکتار) در فاکتور فرعی- فرعی بودند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که اثر دور آبیاری بر صفاتی مانند عملکرد دانه، درصد روغن و پروتئین، عملکرد روغن و پروتئین معنی دار بود به طوری که بیشترین عملکرد دانه، روغن و پروتئین در دور آبیاری 6 روز بدست آمد. اثر نیتروژن بر عملکرد دانه، روغن و پروتئین معنی دار بود ولی بر صفاتی مانند درصد روغن و پروتئین معنی دار نبود. اثر سوپرجاذب بر درصد پروتئین دانه معنی دار بود ولی در سایر صفات مورد مطالعه تفاوت معنی داری مشاهده نگردید. اثر متقابل آبیاری و نیتروژن بر تمامی صفات بجز درصد پروتئین معنی دار بود. صفاتی نظیر درصد و عملکرد روغن تحت تأثیر اثرات متقابل آبیاری و سوپرجاذب قرار گرفت. هیچ یک از صفات مورد مطالعه تحت تأثیر اثرات متقابل نیتروژن و سوپرجاذب و نیز همچنین آبیاری، نیتروژن و سوپرجاذب قرار نگرفتند. نتایج بدست آمده نشان داد که برای دستیابی به حداکثر عملکرد دانه و پروتئین کنجد در منطقه خوسف دور آبیاری 6 روز به همراه 200 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و نیز مصرف 200 کیلوگرم در هکتار سوپرجاذب مناسب می باشد

Keywords:

کنجد , آبیاری , نیتروژن , سوپرجاذب , عملکرد دانه , عملکرد روغن و عملکرد پروتئین