بیومارکرهای مورد استفاده در تشخیص و کمیت مواجهه با سلنیوم و روشهای کاهش تاثیر سمیت آن

سلنیوم عنصری ضروری بوده که در مقادیر بالا برای سلامتی مضر می باشد. از بیومارکرهای مختلفی مانند خون، مدفوع، ادرار و ناخن می توان برای تشخیص در معرض بودن با آن استفاده کرد. از ادرار برای تعیین در معرض بودن کوتاه مدت، خون برای بازه زمانی کوتاه مدت و ناخن برای تماس طولانی مدت ا ستفاده کرد. برای کاهش در معرض بودن با سلنیوم، لازم ا ست از تماس و به خصوص بلع خاک مکان های آلوده به آن و همچنین غذاهای حاوی مقادیر بالای سلنیوم و شامپوهای ضد شوره سر حاوی سلنیوم، بیش از حد دوزهای توصیه شده اجتناب نمود.

Keywords:

سلنیوم , فلز , سلامت , آلودگی , شاخص , ارزیابی ریسک