حمید محبی مقدم - گروه حسابداری، موسسه آموزش عالی غیرانتفاعی

شهرداری در طول دوران فعالیت خود با دوگانه خودگردانی یا وابستگی مواجه است. شهرداری در دهه هفتاد و با حذف گام بهگام تعهدات دولت در توسعه زیر ساختها و پس از چند مرحله حذف منابع مربوط به توسعه حمل و نقل شهری و در قالبچندین سال بودجه نویسی و اضافه کردن مواد و تبصره و انتقال سهام شهرداری ها به وزارت کشور یا موکول کردن تخصصمنابع عوارض به تصمیم گیری استانداری ها مواجه بوده است. شهرداری ها در حالی از منابع محروم شدند که روش جایگزینیبرای درآمدهای شهری مد نظر گرفته نشده است. درآمدهای شهرداری ها در بخش پایدار و ناپایدار تشکیل شده اند، بخش پایداردرآمدهایی است که سالانه در قالب عوارض یا سایر منابع تجدیدپذیر ایجاد میشوند مانند عوارض سالانه منازل، خودروها،آلایندگی و درآمدهای تاسیسات شهری مانند بلیت یا اجاره فضای عمومی ناوگان حمل و نقل، ورودیه پارک ها، معابر، فضایسبز خیابان ها، شبکه جوی ها و آبروها و نظافت و جمع آوری زباله و علائم ترافیکی هزینه هایی بسیار بیشتر از درآمدهایسرفصل های فوق، لازم است و همه شهرها برای تامین این کسری از محل درآمدهای ناپایدار یعنی عوارض ساخت و ساز، تراکمو تغییر کاربری برای هزینه جاری شهر هزینه می کنند. هدف مقاله حاضر چالش های پیش روی مدیران شهری با تاکید برناپایداری منابع مالی و درآمدی شهرداری با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج نشان می دهد تامین منابع پایدار جدیدمستلزم ایجاد ساختارهای اقتصادی است. به هر حال ظرف عوارض و مالیات ها نیز تا حد معینی گنجایش دارد و بیش از آنچهدر قوانین آمده قابلیت برداشت ندارد. قوانین مربوط به این بخش در گذر زمان مرتبا سهم شهرداری ها را کمتر و کمتر کردهاست به همین دلیل شهرداریها در ادامه با مشکلاتی مواجه است. همچنین ادامه شهرفروشی بسیار وابسته به رونق اقتصادساخت و ساز است و طبیعتا در جایی متوقف خواهد شد و شهرداریها در نهایت به مجموعه ضابطه گذار (رگولاتور) تبدیلخواهند شد و بار هزینه های آنها مستقیما بر عهده دولت خواهد بود.

چالش درآمدی، مدیران شهری، ناپایداری منابع مالی، ناپایداری درآمدی