نقش میانجی خود مدیریتی روانی در ارتباط بین تایید خویشتن وخودتسلط یابی دانش آموزان پایه چهارم مقطع متوسطه شهرستان جیرفت

پژوهش حاضر با عنوان بررسی نقش میانجی خود مدیریتی روانی در ارتباط بین تایید خویشتن وخودتسلط یابی دانش آموزان پایه چهارم مقطع متوسطه شهرستان جیرفت می باشد.جامعه آماری شامل همه دانش آموزان پایه چهارم مقطع متوسطه شهرستان جیرفت که با استفاده از نمونه گیری خوشه ای نمونه ای به حجم ۱۲۰ نفر انتخاب شدندو ابزارمورد استفاده دراین پژوهش پرسشنامه های سبک های تفکراسترنبرگ ووگنر((۱۹۹۲،خودکنترلی تانجی((۲۰۰۴ومقیاس تایید خویشتن توسط راتوس می باشد.داده های جمع آوری شده بااستفاده ازروش رگرسیون و تحلیل مسیرمورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت و نتایج ذیل حاصل گردید:اثرمستقیم تایید خویشتن بر خودتسلط یابی (۰/۴۴) و اثر غیر مستقیم آن((۰/۰۶ازطریق خودمدیریتی روانی واثر کلی آن((۰/۵۱است.اثر مستقیم نقش واسطه ای خودمدیریتی روانی بر خودتسلط یابی برابر((۰/۳۳ می باشد.با توجه به سطح معنی داری (۰/۰۳)، رابطه واسطه ای خودمدیریتی روانی بر خودتسلط یابی وتایید خویشتن معنی دار است.همچنین خودمدیریتی روانی ۱۰/۴ درصد از واریانس خودتسلط یابی وتایید خویشتن ۱۹/۵ درصد از واریانس خودتسلط یابی را پیش بینی کرده و به صورت معناداری خودتسلط یابی را پیشبینی میکنند.باتوجه به نتایج بدست آمده ،متغیر تایید خویشتن (۰/۰۳۳) از واریانس خودمدیریتی روانی را پیش بینی میکند و با توجه به مقدار احتمالp<۰,۰۵تایید خویشتن به صورت معناداری خودمدیریتی روانی را پیشبینی میکند.

Keywords:

خود مدیریتی روانی , تایید خویشتن , خودتسلط یابی.