مهدی رستمی - دکترای مشاوره خانواده، دانشگاه شهید بهشتی، تهران ایران
سیدعلی دربانی - دکتری مشاوره، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

زمینه و هدف: خودکارآمدی همان قضاوت فرد نسبت به توانایی های خود و اطمینان از دارا بودن قابلیت های فردی است. افرادی که دارای خودکارآمدی بالاتری هستند، از بهوشیاری و خودشناسی بهتری برخوردار بوده و اهداف بالاتری را در نظر گرفته و با تنظیم هیجانی رفتار مطلوب تری را در پیش می گیرند و به موفقیت های بیشتری در زمینه های مختلف از جمله تحصیل دست می یابند. روش پژوهش: این پژوهش توصیفی- تحلیلی و با هدف کلی تعیین و مقایسه میزان بهوشیاری و خودشناسی با خودنظم دهی هیجانی و خودکارآمدی در دانشجویان ترم اول و ترم آخر مقطع کارشناسی که در سال تحصیل ۹۴-۹۵ در دانشگاه شهید بهشتی حال تحصیل بودند و با این فرض که بین نظم دهی هیجانی و خودکارآمدی آنان تفاوت وجود دارد، طراحی شده است. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی ورودی جدید سال ۹۴ (۱۴۲۰ نفر) و دانشجویان سال آخر مقطع کارشناسی (۱۶۶۰ نفر) را در بر می گیرد. به همین منظور نمونه ی آماری پژوهش شامل ۳۰۲ نفر دانشجویان ورودی جدید و ۳۱۲ نفر دانشجویان ترم آخر با میانگین سنی ۴۵/۲۰ (انحراف معیار ۹۲/۱) و بر اساس فرمول کوکران محاسبه و به صورت نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس بهوشیاری، خودشناسی انسجامی، نظم دهی هیجانی و خودکارآمدی شرر بوده و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیره بوده است. یافته ها: نتایج نشان داد که بین خودشناسی، نظم دهی هیجانی و خودکارآمدی در دانشجویان ترم اول و آخر تفاوت معناداری دیده می شود (۰۱/۰=P)؛ اما در متغیر بهوشیاری بین دانشجویان تفاوتی دیده نشد (۰/۰۵P). نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که با افزایش نظم دهی هیجانی و همچنین خودشناسی بهتر، فرد از خودکارآمدی بالاتری برخوردار است.

mindfulness, self-knowledge, emotional regulation, Self-efficacy, بهوشیاری, خودشناسی, نظم دهی هیجانی, خودکارآمدی