محمد دیبائی - کارشناس ارشد مدیریت دولتی گرایش مدیریت نیروی انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد فیروز کوه

جاذبه ها و قابلیت های گردشگری، خصوصا جاذبه های محیط طبیعی و اکوتوریستی از سرمایه های منحصر به فرد هر کشور ومنطقه ای به شمار می روند که شناسایی، طبقه بندی و برنامه ریزی برای آن، جهت توسعه گردشگری و در نهایت توسعه منطقهدارای اهمیت بالایی می باشد. گسترش سریع شهرنشینی و تغییر در بنیادهای شیوه زندگی در دنیای معاصر، ضرورت برنامهریزی و مدیریت گذران اوقات فراعت را بیش از پیش نمایان کرده است. از سوی دیگر، در بسیاری از کشورهای موفق در حوزهگردشگری، شهر پایه و اساس توسعه گردشگری است. امروزه، تجربه نشان داده است هرکجا گردشگری به طور اتفاقی و بدونبرنامه ریزی و استراتژی مشخص توسعه یابد، مشکلات زیست محیطی و اجتماعی متعددی به وجود می آید و در درازمدتمشکلات آن بیش از فوایدش می شود. بر این اساس پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی و با هدف مدیریتتوسعه گردشگری در راستای گزراندن اوقات فراغت پایدار پرداخته می شود نتایج و یافته های پژوهش حاضر بر نقش مثبت ومنفی توسعه گردشگری در توسعه پایدار شهری در حوزه بکارگیری بهینه و کارآمد منابع و جاذبه های موجود اشاره دارد. بیتوجهی به نقش برنامه ریزی شهری در جهت توسعه زیرساخت ها، تجهیزات و ارائه تسهیلات به گردشگران سبب عقب ماندناین صنعت مهم در یکی از زمینه های مهم فعالیت های اقتصادی و اجتماعی در سطوح منطقه ای، ملی و جهانی به عنوان مقصدحرکت های گردشگری می تواند شود. بنابراین توجه به ارکان و معیارهای اساسی برنامه ریزی شهری برای استفاده موثر از اینجاذبه ها امری ضروری است، و می توان گفت توسعه گردشگری، به ویژه در کشورهای کمتر توسعه یافته، عامل موثری در مقابلهبا فقر است و سبب افزایش درآمد قشرهای مختلف، کاهش بیکاری و رونق اقتصادی و در نتیجه بهبود کیفیت زندگی مردم وافزایش رفاه اجتماعی می شود.

توسعه گردشگری، توسعه پایدار، شهرنشینی، گردشگری شهری