تاملی در مسکن پایدار با رویکردی بر فضای بازو نیمه باز

امروزه در اثر بکارگیری سیاست انبوه سازی و کوچک سازی در جوامع شهری بزرگ، مسکن سنتی معنا و مفهوم خود را از دست داده و به دنبال کاهش عملکردها، به یک سرپناه تقلیل می یابد و مجتمع های مسکونی بدون تامین عناصر و فعالیت های مکمل، گسترش می یابند.گذر زمان تغییر در نیازها و مفاهیم را اجتناب ناپذیر می سازد، اما برخی نیازها خصوصا روحی و فردی دارای ذات پایدار است و گذشت زمان ممکن است تنها از لحاظ فرمی آنها را دچار تغییر کند. از جمله اینگونه نیازها ، نیاز بشر به ارتباط با طبیعت و فضای باز، خلوت و گسترش روابط اجتماعی می باشد، که خود را در معماری مسکن در فضاهای باز (حیاط و ...) و نیمه باز (ایوان و...) جلوه گر می کند.این پژوهش به بررسی مفهومی و عملکردی فضاهای باز و نیمه باز در معماری مسکن می پردازد. فضاهای باز همچون حیاط، و نیمه باز همچون ایوان به عنوان فضایی از معماری مسکونی مطرح می شود که دارای غنای فرمی و مفهومی و عملکردی است و وجود آن در کنار فضای بسته به تجربیات فضایی نابی منجر می شود.

Keywords:

مسکن پایدار , جوامع شهری , فضای باز , فضای نیمه باز