نقش خوش بینی بر سلامت روان و رشد پس از آسیب پرستاران بخش کرونایی با میانجی گری تاب آوری و تنظیم شناختی هیجان

هدف: پژوهش حاضر با هدف پیش بینی سلامت روان مثبت و رشد پس از آسیب در پرستاران بخش مراقبت بیماران کرونایی بر اساس خوش بینی و با در نظر داشتن نقش میانجی تاب آوری و تنظیم شناختی هیجان انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع مدل سازی معادلات ساختاری است. جامعه آماری شامل کلیه پرستاران شهر اصفهان که در بیمارستان های مراقبت از بیماران کرونایی مشغول به کار بودند می باشد؛ که از بین آن ها ۲۳۰ نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه تجدیدنظر شده جهت گیری زندگی (شی یر و کارور، ۲۰۱۵)، تنظیم شناختی هیجان (گارنفسکی و همکاران، ۲۰۰۶)، تاب آوری (اسکوماچر و همکاران، ۲۰۰۵)، رشد و تکامل پس از آسیب (تدسچی، ۱۹۹۶) و سلامت روان مثبت (لوکات، مارگرف، لوتز، واندر ولد و بکر ۲۰۱۶) بود. جهت تحلیل داده ها از نرم افزارهای اس پی اس اس نسخه ۲۳ و ایموس نسخه ۲۳ استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که خوش بینی هم به طور مستقیم و هم غیرمستقیم از طریق راهبرد تنظیم شناختی هیجان سازش یافته و تاب آوری بر رشد پس از آسیب (۴۰۸/۰=β، ۰۱/۰>P) و سلامت روان مثبت (۳۸۱/۰=β، ۰۱/۰>P) تاثیر مثبت دارد. نتیجه گیری: یافته های پژوهش علاوه بر تلویحات کاربردی و نظری می تواند به عنوان الگویی مفید برای ارائه خدماتی مفید به پرستاران جهت فراهم سازی زمینه رشد و تکامل پس از آسیب و ارتقا سلامت روانی به کار گرفته شود.

Keywords:

پرستاران , تاب آوری , تنظیم شناختی هیجان , خوش بینی , رشد پس از آسیب , سلامت روان مثبت , کووید-۱۹