پریساسادات سیدموسوی - دانشگاه شهید بهشتی،
حمیدرضا پوراعتماد - دانشگاه شهید بهشتی،
سعید قنبری - دانشگاه شهید بهشتی،

چکیدههدف: هدف این مطالعه، تعیین اعتبار و روایی مقیاس­های بازداری و فعال­سازی رفتاری کارور و وایت (۱۹۹۴) در نوجوانان ایرانی بود. روش: روش پژوهش همبستگی و جامعه آماری تمام دانش­آموزان دختر و پسر ۱۳ تا ۱۵ ساله تهران به تعداد ۲۲۲۱۷۰ نفر در سال۱۳۹۱ بودند. به­روش نمونه­گیری خوشه­ای ۳۰۰ دانش­آموز از مناطق آموزشی ۱، ۲ و ۱۳ انتخاب شدند و مقیاس بازداری و فعال­سازی رفتاری و پرسش­نامه خود گزارش­دهی نوجوان برای سنجش مشکلات رفتاری- هیجانی (آخنباخ و رسکولا، ۲۰۰۱) را تکمیل کردند. یافته­ها: آلفای کرونباخ نظام بازداری ۷۶/۰ و فعال­سازی ۸۷/۰،و همبستگی آزمون- بازآزمون ۹۱/۰ و ۸۹/۰ بود که نشان دهنده همسانی درونی خوب و ثبات خوب نمره­ها در طول زمان برای مقیاس مذکور است. افزون براین نتایج تحلیل عاملی تاییدی نیز نشان­دهنده برازش ساختار چهار عاملی بازداری رفتاری، پاسخ­دهی به پاداش، جست­وجوی لذت و کشاننده معطوف به آرزوها؛ و رابطه بازداری و فعال­سازی رفتاری با مشکلات رفتاری و هیجانی متفاوت نیز نشان­دهنده روایی سازه مقیاس بود. نتیجه­گیری: به­طور کلی الگوی چهار عاملی مقیاس بازداری و فعال­ساز رفتاری در نوجوانان برازندگی مناسبی دارد و از روایی و اعتبار مناسبی برای استفاده در پژوهش­ها و موقعیت­های بالینی برخوردار است.

اعتبار, ساختار عاملی, روایی, نظام های رفتاری