سیروس نظری پیردوستی - Dept of Sports Sciences, Faculty of Literature and Human Sciences, Lorestan University, Khorramabad, Iran
وحید ولی پور ده نو - Dept of Sports Sciences, Faculty of Literature and Human Sciences, Lorestan University, Khorramabad, Iran
احسان قهرمانلو - Health and Human Sciences College, Charles Darwin University, Darwin, Northern Territory, Australia

مقدمه: تحریک جریان مستقیم جمجمه ­ای یک تکنیک غیرتهاجمی است که جهت تغییر فعالیت قشر مغزی استفاده می ­شود. این شکل از جریان قادر به القاء تغییراتی در فعالیت الکتریکی درون و بیرون نرون ­ها است که منجر به تغییر پتانسیل استراحتی غشاء و در نتیجه اصلاح کارآیی سیناپس عصبی می ­شود. از این رو، هدف این مطالعه بررسی تاثیر تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ­ای(tDCS) قشر حرکتی بر اجرای قدرتی و استقامتی آزمودنی­ های سالم دانشگاهی بود. مواد و روش ­ها: ۱۰ آزمودنی مرد جوان و سالم(سن ۴۱/۱±۲۳/۲۱ سال) به صورت داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت نمودند. در جلسه اول، آشناسازی، اندازه ­گیری یک تکرار بیشینه و اندازه ­های آنتروپومتریک اجرا شد. سپس در یک جلسه، ۴ نوبت با ۹۰ درصد یک تکرار بیشینه تا واماندگی را برای بازکننده­ های زانوی راست بر روی دستگاه جلو پا و در جلسه دیگر با فاصله ۷۲ ساعت سه نوبت با ۷۰ درصد یک تکرار بیشینه تا واماندگی برای عضلات تاکننده­ آرنج راست بر روی دستگاه لاری را انجام دادند. زمان استراحت بین نوبت ­ها در فعالیت عضلات بازکننده زانو ۳ دقیقه و برای فعالیت عضلات تاکننده آرنج۹۰ ثانیه بود. هم ­زمان فعالیت الکتریکی عضلات درگیر و تعداد تکرارهای انجام شده در هر نوبت نیز ثبت شد. بلافاصله، پس از اتمام کل نوبت ­های هر فعالیت، تحریک آندی(۲ میلی ­آمپر به مدت ۱۵ دقیقه) و ساختگی(۲ میلی ­آمپر به مدت ۱۵ دقیقه که پس از ۳۰ ثانیه تحریک قطع شد) برای هر فعالیت در دو جلسه متفاوت به صورت طرح تصادفی متقاطع بر جمجمه­ آزمودنی­ ها به کار گرفته شد. الکترودها(آند و مرجع) به یک دستگاه تحریک جریان ثابت با برون ده بیشینه ۱۰ میلی آمپر متصل شد. بلافاصله پس از اعمال tDCS آزمودنی­ ها، دوباره آزمون ­های ابتدایی را اجرا نمودند و فعالیت الکتریکی عضلات درگیر و تعداد تکرارها در هر دور مجددا ثبت شد. جمع آوری داده­ های دامنه سیگنال EMG با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی با فرکانس ۲۰۰۰ هرتز انجام شد. یافته ­های پژوهش: تعداد تکرارها(P=۰.۰۰۱) و حجم کار قدرتی انجام شده(P=۰.۰۰۱) در گروه تحریکی افزایش معناداری را در مقایسه با گروه ساختگی نشان داد. تعداد تکرارها(P=۰.۸۵۵) و حجم کار استقامتی انجام شده(P=۰.۸۷۵) در دو گروه تفاوت معناداری را نشان نداد. نتایج فعالیت الکتریکی عضله راست­ رانی(P=۰.۱۹۷)، پهن جانبی(P=۰.۳۶۳)، پهن داخلی(P=۰.۲۲۷) و دوسر بازویی(P=۰.۰۷۸) تفاوتی را در قبل و پس از مداخله بین دو گروه نشان نداد. بحث و نتیجه ­گیری: نتایج این مطالعه نشان می ­دهد که یک جلسه تحریک tDCS آندی منجر به افزایش قدرت عضلات بازکننده زانو می ­شود اما تاثیری بر اجرای استقامتی عضلات تاکننده­ آرنج ندارد که می ­تواند ناشی از موقعیت الکترودی استفاده شده در این تحقیق باشد. هم چنین یک جلسه tDCS آندی بر فعالیت الکتریکی عضلانی در هیچ کدام از اجراهای قدرتی و استقامتی تاثیر معناداری ندارد.  

Electromyography, Fatigue, Muscular endurance, Muscular strength, Transcranial direct current stimulation, استقامت عضلانی, خستگی, قدرت عضلانی, EMG, tDCS