سیمین وجدانی - دانشگاه علامه طباطبایی
محمود گلزاری - دانشگاه علامه طباطبایی
احمد برجعلی - دانشگاه علامه طباطبایی

هدف: این پژوهش با هدف تعیین میزان اثربخشی روان­درمانی مثبت­گرا بر کاهش افسردگی و افزایش رضایت زناشویی زنان افسرده انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه­آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و گروه گواه و جامعه آماری کلیه زنان متاهل مراجعه­کننده به خانه­های سلامت منطقه ۵ شهر تهران در تابستان ۱۳۹۲ به تعداد ۷۲ نفر بود. پس از غربال­گری از میان آن­ها ۳۰ نفر انتخاب و به­صورت تصادفی در دو گروه ۱۵ نفره آزمایش و گواه گمارده شد، در حین درمان به علت ریزش نمونه پژوهش به ۲۲ نفر کاهش یافت. ابزار پژوهش آزمون افسردگی بک، وارد، مندلسون، موک و ارباف (۱۹۶۱) و آزمون رضایت زناشویی انریچ ساخت اولسون، دراکمن و فورنیر (۱۹۹۳) بود. روان­درمانی مثبت­گرا در ۸ جلسه ۲ ساعته در هفته یک­بار در گروه آزمایشی برگزار و برای تحلیل داده­ها از تحلیل کوواریانس و تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته­ها: نتایج حاکی از تاثیر معنی دار روان­درمانی مثبت گرا در کاهش افسردگی و افزایش سطح رضایت زناشویی و نیز موید ثبات این روان­درمانی در مرحله پیگیری بود. نتیجه­گیری: در حوزه درمان با تاکید بر لزوم استفاده از درمان­های روان­شناختی جدید و موثر، می­توان از روان درمانی مثبت­گرا با توجه به ماهیت و کاردکرد آن برای درمان اختلال­های بالینی به­طور انفرادی و گروهی استفاده کرد. 

افسردگی, رضایت زناشویی, روان درمانی مثبت گرا