صنم باقریان خسروشاهی - دانشگاه شهید بهشتی،
حمیدرضا پوراعتماد - دانشگاه شهید بهشتی،
جلیل فتح آبادی - دانشگاه شهید بهشتی،

چکیدههدف: هدف این مطالعه تعیین عوامل موثر در درمان درخودماندگی از منظر والدین بود. روش:روش مطالعه از نوع کیفی و جامعه آماری، والدین ۱۵۰ کودک دچار درخودماندگی دو مرکز ساماندهی درمان و توانبخشی اختلالات اتیستیک-تهران اتیسم و به­آرا در سنین دو تا هشت سال در زمان اجرای پژوهش بود. نمونه­گیری به صورت در دسترس تا جایی ادامه یافت که داده جدیدی اضافه نشود و به اشباع برسد و اشباع مورد نظر با انتخاب ۳۰ والد (۲۸ مادر و ۲ پدر) اتفاق افتاد. برای گردآوری اطلاعات از شیوه مصاحبه نیمه­ساختاریافته استفاده و داده­ها با شیوه تحلیل محتوا تحلیل شد. یافته­ها: پس از تحلیل، یازده عامل به دست آمد که به ترتیب شامل والد-کودک، محیط خانواده، عامل­های ثابت، ویژگی شخصیتی، ژنتیک، درمان، ویژگی کودک، دانش خانواده درباره درخودماندگی، والد-والد، آسیب­شناسی روانی و عوامل فراخانواده بود. نتیجه­گیری: از میان عامل­های مطرح شده، عامل­های ثابت، و همچنین ویژگی­های کودک و درمان، قابل دستکاری در برنامه­های درمانی والد محور نیستند و باید به­عنوان متغیرهای همتاسازی گروه­های مقایسه در نظر گرفته شوند. سایر عامل­ها در طراحی برنامه­های خانواده محور باید مد نظر قرار گیرد

درخودماندگی, درمان , عامل, والدین