اثربخشی مداخله شناختی- رفتاری بر کمال گرایی و احساس گناه در دانشجویان

هدف پژوهش تعیین میزان اثربخشی مداخله شناختی- رفتاری بر کمال گرایی و احساس گناه دانشجویان بود. روش: روش پژوهش تجربی، با پیش آزمون، پس آزمون و گروه گواه و جامعه آماری کلیه دانشجویان مشغول به تحصیل موسسه آموزش عالی دانش پژوهان شهر اصفهان به تعداد ۴۰۰۰ نفر در نیم سال اول سال تحصیلی ۱۳۹۱- ۱۳۹۰ بود. از میان آن ها به شیوه تصادفی چندمرحله ای ۱۴ نفر در گروه آزمایش و ۱۴ نفر در گروه گواه جایگزین شد. ابزار پژوهش مقیاس کمال گرایی اهواز نجاریان، عطاری و زرگر (۱۳۷۸) و آزمون احساس گناه آیزنک، ۲۰۰۷ بود. مداخله شناختی- رفتاری برگرفته از طرح آنتونی، ایرونسون و اشنایدر (۲۰۰۷)، مشتمل بر ۸ جلسه، هفته ای ۱ جلسه ۵/۱ ساعته در مورد گروه آزمایش اجرا و داده ها با استفاده از کواریانس چندمتغیری تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد مداخله شناختی- رفتاری، کمال گرایی و احساس گناه را در آزمودنی های گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه کاهش داده و این اثر در پیگیری یک ماهه نیز تداوم داشته است. نتیجه گیری: مداخله شناختی- رفتاری با اصلاح افکار و عقاید زیربنایی افراد درباره فواید و ضررهای افکار کمال گرایانه، نقش موثری در بهبود کمال گرایی و احساس گناه دارد. پیشنهاد می شود با توجه به تاثیر کمال گرایی در همه جنبه های زندگی، افراد مبتلا در دوران کودکی شناسایی شوند و اقدامات لازم در مورد آن ها انجام گیرد.

Keywords:

احساس گناه , کمال گرایی , مداخله شناختی- رفتاری