محمدعلی بشارت - دانشگاه تهران
محمدرضا خدابخش - دانشگاه تهران
حجت ا... فراهانی - دانشگاه تهران
سید محمدرضا رضازاده - دانشگاه تهران

هدف پژوهش حاضر تعیین واسطه ای خودشیفتگی بین همدلی و کیفیت روابط بین شخصی بود. روش: روش پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری کلیه دانشجویان ساکن خوابگاههای دانشگاه تهران در سال تحصیلی۱۳۸۹-۱۳۸۸ بود که از میان آنها ۶۰۹ دانشجو(۱۶۹پسر،۳۹۹ دختر، ۴۵ نفر جنس اعلام شده) در این پژوهش شرکت و مقیاس همدلی عاطفی علی و همکاران(۲۰۰۹)، مقیاس مشکلات بین شخصی هرویتز و همکاران(۱۹۸۸)، مقیاس مشکلات خودشیفته راسکین و تری(۱۹۸۸) را تکمیل کردند.از ضریب همبستگی برای تحلیل داده ها و از ماتریس واریانس – کوواریانسبه عموان داده ورودی و الگویابی معادلات ساختاری(تحلیل مسیر) برای آزمون الگوی فرضی پژوهش استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که الگوی فرضی اولیه با داده های مشاهده شده،برازش مطلوب دارد.ضرایب تمامی مسیرهادر الگوی فرضی معنادار بود.همبستگی همدلی با کیفیت روابط بین شخصی مثبت و همبستگی خودشیفتگی با کیفیت روابط بین شخصی منفی بود. الگوبرداری معادلات ساختگی نشان دهنده تاثیرگذاری غیر مستقیم همدلی بر کیفیت روابط بین شخصی از طریق خودشیفتگی بود.نتیجه گیری: از آنجایی که همدلی و خودشیفتگی میزان بالایی از تغییرپذیری کیفیت روابط بین شخصی را تبیین مینماید می توان توجه به این عوامل را در کیفیت روابط بین شخصی مهم دانست.

خودشیفتگی, کیفیت رابطه بین شخصی, همدلی