راوی بوف کور در زنجیره دال های بی پایان نظم نمادین

پدر، مرجع و مولف و حافظ و ناظرقانون، و به عبارتی، نماینده نظم اجتماعی است. نام پدر، گره گاهی است که به فرایندهویت یابی سوژه در زنجیره بی پایان نظم نمادین، پایان می دهد. کارکرد استعارهپدری، قرار دادن قانون پدر به جای میل مادر است. هرگونه اختلال در فرایند همذات پنداریبا نام پدر، موجب بدگمانی و سوء ظن شدید به نظم اجتماعی می شود. لاکان توهمات وهذیان های بدگمانی و ترس و اضطراب پارانوئید را در نبود نام پدر می داند. انسجام نداشتننام و قانون پدر، سبب می شود که سوژه، امنیت خاطر خود را درباره نظم نمادین ازدست دهد و جهان را متزلزل و ناامن بپندارد. این مقاله، می کوشد با کمک دستاورد هاینوفرویدی ژاک لاکان، با بررسی شخصیت های بوف کور (ابژه های مادرانه و استعاره ها و دال های پدرانه)، فرایند شکست هویت یابی شخصیت راوی را در نظم نمادینتحلیل کند. در بوف کور، پدر نقش کمرنگی در شکل گیری شخصیت راوی ایفا می کند.دال پدر در نظم نمادین غایب است. نام پدر انسجام بخش نیست. ازاین رو راوی بوفکور، نام پدر را به تعلیق درمی آورد و به دامن ابژه های مادرانه می غلتد. تعلیق نام پدر و تعویق هویت یابیدر زنجیره دال های نظم نمادین، موجب ظهور مولفه های پارانوئیدی در راوی بوفکور می شود

Keywords:

لاکان , امر نمادین , امر واقع , راوی , بوف کور