خدیجه ملائی آذر - دانش آموخته کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران،
احسان پودینه - دانشجوی دکتری شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نجف آباد، اصفهان،

روند روزافزون شهرنشینی و به دنبال آن بروز پیامدهای زیست محیطی، اجتماعی و جمعیتی، واکنش های گسترده طرفداران زندگی سالم به دور از آلودگی با محوریت و سلامت جامعه انسانی و محیط را در پی داشت. در این راستا پروژه شهر سالم به عنوان یک استراتژی جدید برای ارتقای سطح زندگی و محیط شهری در اواخر دهه ۱۹۸۰ توسط سازمان بهداشت جهانی مطرح شد. با اینکه سابقه طرح آن به بیش از چند سال نمی رسد، معهذا ریشه های تاریخی آن بس طولانی و پرفراز و نشیب است. در واقع سال ۱۹۸۴ نقطه عطفی برای این مقوله است که با همت اشخاصی چون پرفسور دهل، دکتر اشتون و استقبال بی دریغ سازمان بهداشت جهانی (WHO) که آن را در راستای ضمانت اجرایی اهداف و سیاست هایش می دید، منجر به ارائه و بعضا اجرای الگوها و سیاست های نوینی در این راه گردید، بطوری که پس از گذشت بیش از دو دهه، اینک ایده شهر سالم تبدیل به نهضت جهانی گردیده است. با توجه به این که شهرها موجوداتی زنده و پویا و انسان محور هستند، اهمیت برنامه ریزی شهر سالم با توجه به اصول و معیارهای آن در طول برنامه ریزی بلندمدت برای شهرها ضروری می باشد. این مقاله به روش توصیفی- تحلیلی و با هدف شناخت مفهوم و شاخص های شهر سالم تهیه شده است.