بررسی نظام آموزش سنتی در چهارمحال وبختیاری

آموزش مکتب خانه ای از سده دوم قمری جای خود را در جامعه باز کرد. فرآیند تحول نهادهای آموزشی بهتدریج و با فراز و فرود فراوان در ایران ادامه داشت. نظام آموزش سنتی، نظام مکتب خانه ای که فلسفه آموختن ایننظام بیشتر تربیت شاگردان و آموختن شرعیات دینی و مذهبی بود. مکتب خانه تا دو سه نسل پیش تنها کانونآموزش اجتماعی بود، از این رو مجموعه ای از حال و هوای جامعه و آداب و سنت های اجدادی ما در آن منعکسبود. آموزش رسمی و عمومی که اختلافات طبقاتی درآن وجود نداشت از زمان حمله مسلمانان به ایران به وقوعپیوست. پس ازآن تاکید آموزش برروی آموزش قرآن بود که به تدریج مراکزی برای آموزش قرآن درکشور بنا شدکه به صورت مدارس بود تا این که مدارس اسلامی به نام مکتب خانه ها تشکیل شدند. مکتب خانه ها مراکزی بودندکه در روستاها هم دایرمی شدند. معلمان آن معمولا از طریق مراکز دینی و یادگیری فقه و اصول و درس قرآن بهنعمت سواد دست یافته بودند و آنچه می دانستند با روش سنتی به کودکان و نوجوانان می آموختند. سن آغاز تحصیلبرای کودکان حدود پنج سالگی بوده است. معمولا دولت و سازمان های دولتی هیچ گونه نظارتی بر آنها نداشتند ومواد درسی که بدون یک برنامه مدون تدریس می شد، عبارت بود از خواندن، نوشتن، حساب، خط، قرآن و صرف ونحو عربی. در چهارمحال و بختیاری نیز در روستاها توسط خوانین و کدخدایان و کمک اهالی روستاها و شهرهامکتب خانه ها دایر بودند. در این نوشتار به بررسی پاسخ سوال: چگونگی نظام آموزش سنتی در چهارمحال و بختیاریهستیم. فرضیه این چنین مطرح شد که در منطقه با درایت خوانین و بزرگان سعی شده مکتب خانه ها به آموزشصحیح و تربیت دانشآموزان بپردازند. در این پژوهش از منابع کتابخانه ای و اسناد و روش توصیفی- تحلیلی استفادهشده است.

Keywords:

آموزش سنتی , چهارمحال وبختیاری , مکتب خانه