بررسی حساس کنندگی پرتوی نانوذرات تیتانا در تابش دهی سلول های سرطان معده انسانی

مقدمه: سرطان در حال حاضر، دومین عامل مرگ و میر در جهان است. سرطان معده جزء سرطان های با مرگ و میر بالا (در حدود ۷۰%) بوده که شیوع آن در مردان دو برابر زنان بوده و در کشورهای آسیای شرقی شیوع بیشتری دارد. یکی از روش های درمان سرطان پرتودرمانی می باشد که می توان برای بالا بردن بازده درمانی در آن، از حساس کننده های پرتویی استفاده کرد. برخی از نانوذرات به دلیل بالا بردن سمیت سلولی با ایجاد استرس اکسیداتیو و افزایش رادیکال های آزاد درون سلول ها از جمله ROS (Reactive Oxygen Species)، قابلیت به کارگیری به عنوان حساس کننده را دارند. در این مطالعه اثر هم زمان نانوذره تیتانا و پرتو گاما بر رده سلولی سرطان معده انسانی، بررسی گردید. مواد و روش ها: پس از کشت رده سلولی سرطان معده انسانی در محیط آزمایشگاهی، این سلول ها به صورت هم زمان تحت تابش گاما با دز Gy ۲ و غلظت µg/ml ۳۰ از کریستال های آناتاز و روتایل نانوذره تیتانا قرار گرفته و درصد بقای سلول ها توسط سنجش MTT محاسبه گردید. یافته های پژوهش: اعمال نانوذره به تنهایی به طور متوسط باعث کاهش ۷۰ درصدی بقا در کلیه گروه های آزمایشی شد. سلول هایی که به طور هم زمان تحت اثر پرتو و نانوذره قرار گرفته بودند، درصد بقای کمتری از سلول هایی که تنها تحت اثر پرتو و یا نانوذره بودند، داشتند. میزان این تاثیر وابسته به نوع کریستال و دز نانوذره بود. بحث و نتیجه گیری: نانوذره تیتانا به دلیل ایجاد ROS و افزایش سمیت سلولی، باعث افزایش حساسیت سلول های سرطانی معده به تابش گاما می شود. کریستال آناتاز به دلیل داشتن ناحیه سطحی بزرگ تر و تولید بیشتر رادیکال آزاد، اثر شدیدتری نسبت به کریستال روتایل دارد. بنابراین می توان از این ذره به عنوان عامل حساس کننده پرتویی استفاده نمود.

Keywords:

nano-TiO۲ , Cobalt ۶۰ , gastric cancer , radiosensitivity , radiotherapy , نانوذره تیتانا- کبالت ۶۰- سرطان معده- حساسیت پرتویی- پرتودرمانی