مریم ناصرالاسلامی - گروه سلولی مولکولی، دانشکده علوم و فناوری های نوین، علوم پزشکی تهران،دانشگاه آزاد اسلامی ،تهران ،ایران
ندا موسوی نیری - گروه بیوتکنولوژی پزشکی, واحد علوم پزشکی تهران, دانشگاه آزاد اسلامی، تهران, ایران
ناهید ابوطالب - گروه فیزیولوژی پزشکی دانشگاه ایران تهران ایران
جعفر گودرزی - دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی عصبی-عضلانی دانشگاه مازندران

چکیده: هدف پژوهش: استرس و پاسخ های ایمنی ناشی از افزایش شدت و مدت زمان فعالیت های ورزشی فرد را مستعد بیماری های عروقی می کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی مقایسه دو شیوه ی ریکاوری فعال و غیر فعال پس از یک جلسه فعالیت دورهای با شدت زیاد بر پاسخ پروتئین واکنشی C (CRP)، کورتیزول و اینترلوکین۶ (IL۶) می باشد. روش پژوهش: نمونه آماری پژوهش شامل ۲۰ نفر فوتبالیست با میانگین سنی ۰/۵ ± ۹/۱۸سال، وزن ۷/۱ ± ۱/۷۰ کیلوگرم، قد ۲/۲ ± ۱۷۶ سانتی متر، شاخص توده بدنی ۱ ± ۴/۲۲ کیلوگرم بر متر مربع و حداکثر اکسیژن مصرفی ۵/۲ ± ۳/۵۱ میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن که به صورت تصادفی از میان بازیکنان تیم فوتبال استقلال نوین در جنوب شهرتهران انتخاب شدند. آزمودنیها در دو گروه با دو آزمون، ریکاوری فعال و ریکاوری غیر فعال شرکت داده شدند. در هر دو گروه قبل از فعالیت و بلافاصله پس از ریکاوری، نمونه خونی گرفته شد. سپس میزان فاکتورهای کورتیزول، اینترلوکین۶ و CRP با استفاده از تکنیک الایزا مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: بین ریکاوری فعال و غیر فعال پس از فعالیت HIIT بر پاسخ CRP و IL۶ تفاوت معناداری وجود نداشت.در حالی که بین ریکاوری فعال و غیر فعال پس از فعالیت HIIT بر پاسخ به کورتیزول اختلاف معناداری وجود داشت(۰۵/۰ ( P≤. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد، بازیافت فعال پس از فعالیت HIIT میتواند بر پاسخ کورتیزول تاثیر گذار باشد.از این رو ریکاوری فعال نسبت به ریکاوری غیرفعال موثرتر خواهد بود.

پروتئین واکنشی C (CRP), کورتیزول, اینترلوکین۶ (IL۶), تمرین دوره ای با شدت بالا (HIIT), ریکاوی فعال, ریکاوری غیر فعال