محمد علیزاده
ابوالقاسم گل خندان

بر اساس فرضیه کائو و روبین، افزایش قدرت دولت در جمع آوری مالیات، باعث گسترش اندازه دولت می شود. در این راستا، هدف اصلی مقاله حاضر، آزمون این فرضیه برای کشورهای منتخب درحال توسعه و توسعه یافته طی دوره ی زمانی ۱۴-۲۰۰۱ است. به این منظور از دو متغیر، نرخ مشارکت زنان در بازار کار و خود اشتغالی، به عنوان شاخص های اندازه گیری قدرت دولت در جمع آوری مالیات و روش برآورد گشتاورهای تعمیم یافته (GMM) استفاده شده است. نتایج حاصل از این تحقیق، نشان دهنده تاثیر مثبت و معنادار نرخ مشارکت زنان در بازار کار و تاثیر منفی و معنادار خود اشتغالی بر اندازه دولت در کشورهای توسعه یافته و عدم معناداری تاثیر این شاخص ها، بر اندازه دولت در کشورهای درحال توسعه است. بر این اساس می توان گفت که فرضیه کائو و روبین برای کشورهای درحال توسعه رد می شود؛ اما این فرضیه را برای کشورهای توسعه یافته نمی توان رد کرد.

اندازه دولت, فرضیه کائو و روبین, کشورهای درحال توسعه, کشورهای توسعه یافته, روش گشتاورهای تعمیم یافته (GMM)